Νazi Brother

      

                      Αυτή εδώ είναι η φωτογραφία του μήνα. Έχει αναδημοσιευτεί σε δεκάδες blog, έχει σχολιαστεί σε ακόμα περισσότερα και αποτελεί την πιο χαρακτηριστική προβολή των όσων συνέβησαν πριν λίγες μέρες στο "Χυτήριο". Σε αυτήν απεικονίζεται ένας καλόγερος που δείχνει ένα ξύλινο σταυρό, διάφορες μαυροφορεμένες γριές οι οποίες δεν καταλαβαίνεις αν έχουν τρίχες ή φοράνε κάλτσες. Ακροδεξιά βλέπεις και δύο αστυνομικούς των ΜΑΤ που εμφανίζονται στην φώτο λες και είχαν μόλις πατήσει τον χρονοδιακόπτη στην ψηφιακή φωτογραφική μηχανή τους και τρέχουν για να προλάβουν να βγουν και εκείνοι με την παρέα τους. Μέχρι εδώ, είναι όλα ωραία και καλά! Όμορφες εικόνες που συμβαίνουν ακόμα και στις πιο "προοδευτικές" χώρες του κόσμου και έχουν αποκτήσει και μια φολκοριστίκ αισθητική αξιά. Αν φυσούσε και λίγο αεράκι στο μούσι του πατέρα με το σταυρό τα πράγματα θα ήταν πιο αστεία [1]

        Σε πενήντα χρόνια απο τώρα, μάλιστα, ίσως αυτού του τύπου οι συγκεντρώσεις να αποτελούν μέρη ενός εθιμοτυπικού σε μια ριζοσπαστική παρουσίαση ενός έργου.  Φαντάζομαι τον δημιουργό ενός τέτοιου έργου, να προσλαμβανει 50-60 κομπάρσους που μεταμφιεσμένοι σε τράγους, παπάδες, κατσαρίδες ή οτιδήποτε τέτοιο θα πληρώνονται ώστε να δημιουργούν τέτοιου τύπου επεισόδια στους γελαστούς θεατές που θα εισέρχονται στον χώρο τέχνης. Προς το παρόν, τέτοιες παραστάσεις μας τις προσφέρουν απλόχερα οι εικονιζόμενοι..

       Το πρόβλημα ξεκινάει  όταν δίπλα τους βρίσκονται εκλεγμένοι βουλευτές απ’τον κυρίαρχο ελληνικό λαό. Τότε ,οι 150 γραφικοί τύποι, αποκτούν τη δύναμη 400.000 άλλων τελείως καθημερινών ανθρώπων που εκείνοι τη στιγμή εκφράζονται  απ’τον εκάστοτε μπράβο της νύχτας και έτσι,από μια όμορφη μικρογραφία της πρόσληψης του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου για το Μεσαίωνα, γίνονται παράγοντες της πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής αυτού του τόπου επιβάλλοντας λογοκρισία σε ο,τι πιστεύουν ότι θίγει Πατρίδα και Θρησκεία.

         Ο διπλός στόχος επετεύχθη!Η παράσταση δεν ανέβηκε ούτε τώρα και ταυτόχρονα η Χρυσή Αυγή έδωσε το δικό της σόου. Μετά τα γεγονότα στο Μεσολόγγι  και στη Ραφήνα,είχε κάνει μια μικρή κοιλιά αλλά τώρα ξανά προς τη δόξα τραβά. Αυτό το μόρφωμα έχει παρομοιαστεί με εγκληματική οργάνωση, με μπράβους της νύχτας, με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ. Το κύριο χαρακτηριστικό του, ωστόσο, είναι ότι πρόκειται για ένα κόμμα που τρέφεται μέσω των σόου που το ίδιο διοργανώνει. Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, ως άλλοι πρωταγωνιστές των ριάλιτυ  στα οποία εθιστήκαμε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, καυγαδίζουν στα παράθυρα, παίζουν ξύλο στο κέντρο της Αθήνας χτυπιούνται σαν ουρακοτάγκοι στα έδρανα της Βουλής προκειμένου να αποκτήσουν λίγο χώρο στα κανάλια. Προσπαθώ να σκεφτώ ποιο απ’τα έκτροπα που σκηνοθέτησε δεν δημοσιοποιήθηκε από το ίδιο το σάιτ της και δεν μπορώ. Χαρακτηριστικό είναι το βίντεο που παρουσιάζω από κάτω το οποίο είναι εμφανώς τραβηγμένο από άλλη κάμερα,από τα θεωρεία της Βουλής(από κάποιον δικό τους προφανώς) και όχι από το επίσημο κανάλι.Δεν είναι τυχαίο που εκείνη την ώρα φωνάζουν για η λίστα Λαγκάρντ, για τους κλέφτες, για τα λαμόγια.Τις πιο συχνές δηλαδή λέξεις του μέσου Έλληνα πολίτη. (http://www.youtube.com/watch?v=zjSdW3bFTMo&feature=related )

        Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σιωπήσουμε και να μην ασχολούμαστε με τις πράξεις των Χρυσαυγιτών; Κάτι τέτοιο είμαι πεπεισμένος ότι θα έριχνε τα ποσοστά της και θα την άφηνε να συνδιαλέγεται με το γνωστό της περιθωριακό κοινό που δεν αντιστοιχεί παρά σε ελάχιστο ποσοστό. Αποκλεισμένη από τα ΜΜΕ θα έχανε την πανελλαδική εμβέλεια που έχουν τώρα οι απόψεις της και το 10% θα γινόταν σταδιακά 2%. Ωστόσο, το 8% που μένει( μαζί με ένα εξίσου μεγάλο που διάκειται ευμενώς απέναντί της) δεν θα σταματούσε να είναι επιρρεπές σε τέτοιες φασιστικές νοοτροπίες και έτοιμο να εκπροσωπηθεί στο μέλλον από κάποιον άλλο πολιτικό φορέα της αντίστοιχης ιδεολογίας που ενδεχομένως θα διαχειρίζεται πιο έξυπνα την κατάσταση(κρύβοντας επιμελώς για παράδειγμα τις σχέσεις του με τον εθνικοσοσιαλισμό). Πρέπει, λοιπόν, να τσακιστεί ο μπρατσαράς φασίστας, πρέπει να τσακιστεί όμως ακόμα περισσότερο η νοοτροπία του χοντρού, μικροαστού πενηντάρη στον οποίο ο μπρατσαράς βρίσκει ευήκοα ώτα και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα, όχι γιατι φοβάμαι τη μελλοντική διαφήμιση με το λόγο του Μιχαλολιάκου σε μια μεγάλη μπυραρία αλλά γιατι φοβάμαι οτι θα συνηθίσουμε σε τέτοιες εικόνες,θα συνηθίσουμε την εικόνα του τέρατος και θα μάθουμε να πορευόμαστε ως κοινωνία με αυτούς πάνω στην πλάτη μας. Το πώς θα τσακιστεί είναι μια άλλη τεράστια κουβέντα.

---

[1] Πρβλ Παλαιά Διαθήκη,Μωυσής εδάφιο τάδε.  

Κακής Λογοτεχνίας Εγκώμιον

     Tις προάλλες είχα πάει σε γνωστό βιβλιοπωλείο του κέντρου για να αναζητήσω κάποια βιβλία για τη γλωσσολογία οπότε δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να περάσω απ'τον τομέα της λογοτεχνίας. Εδώ και καιρό αναζητώ το "Κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου. Στράφηκα λοιπόν προς τα ράφια με την επωνυμία "Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία". Τη καλύτερη θέση είχαν πιάσει εκεί η Λένα Μαντά, η Χρύσα Δημουλίδου, η Καίτη Οικονόμου και η Ελένη Δαφνίδη και η λατρεμένη μου Πένυ Παπαδάκη. Tότε ήταν που αποφάσισα να κάνω τούτο εδώ το πόνημα που απ'την μια θα ομαδοποιήσει αυτά τα αριστουργήματα και απ'την άλλη θα λειτουργεί ως παραπομπή στις συνεχείς ερωτήσεις του στύλ:"έχεις διαβάσει και κοροϊδεύεις;". Ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή,
1)Tα εξώφυλλα είναι ζωγραφισμένα με κάθε απόχρωση του ροζ ή/και του μώβ. Πολύ συχνά,βέβαια, είναι ζωγραφισμένα με όλες τις αποχρώσεις όλων των χρωμάτων. Ο τίτλος του έργου όπως και το όνομα του συγγραφέα θα είναι επιχρυσωμένα και όχι κεφαλαία ενώ κάτω δεξιά θα υπάρχει ένα Ψ κόκκινο φόντο.
2)Μπαίνουμε τώρα στο εσωτερικό του βιβλίου.Η αφιέρωση θα πηγαίνει πάντα προς "εκείνους που την ενέπνευσαν(τη συγγραφέα)". Το γεγονός μάλιστα οτι σε όλες μα όλες αυτές τις αφιερώσεις ακολουθούν αποσιωπητικά με κάνει να υποπτέυομαι οτι η μια τα αφιερώνει στην άλλη. Συχνά υπάρχει και να τελείως κλισέ ρητό ενός εκ των Καζαντζάκη,Καβάφη.Μιλάμε για πολύ κλισέ όμως.
3) Η αρχή του βιβλιού μπορεί να διαφέρει απο βιβλιό σε βιβλίο αλλά σε γενικές γραμμές ακολουθεί έναν απ' τους δύο τύπους που ακολουθούν: άρθρο+Χ(οπου Χ είναι κάποιο αρχαιοελληνικό όνομα-->εξωτερική περιγραφή ήρωα-->θέση του στην πλοκή ή περιγραφή ενός ειδυλλιακού τοπίου του οποίου ο ένας επιθετικός προσδιορισμός θα έχει να κάνει με την εποχή του χρόνου(του στύλ "αυγουστιάτικος","φθινοπωρινός) + την ώρα της ημέρας που θα είναι πάντα απόγευμα,καλύτερα δειλινό.
4) Ο αφηγητής θα είναι σε ποσοστό 100% παντογνώστης(ναι!που να με πάρει ο διάολος!) και η αφήγηση θα είναι 100% τριτοπρόσωπη. Η αφήγηση μάλιστα είναι τόσο τριτοπρόσωπη που αναρωτιέται κανείς αν η συγγραφέας είναι σε φάση terminator της πρώτης ταινίας πριν του μάθουν να  αντικαθιστά το όνομα του μοντέλου με την προσωπική αντωνυμία.
5)Στις 600 σελίδες που αποτελούν το βιβλίο, υπάρχουν 234356565 προσωποποιήσεις που όλες(ειλικρινά όλες) κοιτάνε αγέρωχα τους ήρωες του έργου.Ο ουρανός κοιτάει αγέρωχα, ο ήλιος κοιτάει αγέρωχα, το ρολόι κοιτάει αγέρωχα,οι κουράδες κοιτάνε αγέρωχα,κτλ.
6)κάπου στη μέση θα εμφανίζεται πάντα ένας μυστηριώδης τύπος που το μυστήριο του θα έγκειται στο οτι τα μάτια του έχουν περίεργη λάμψη. Στο τέλος αυτός ή θα πηδήξει την πρωταγωνίστρια ή θα σκοτώσει τον έρωτα της ζωής της.
7)Σε κάθε περίοδο υπάρχουν τουλάχιστον 2 επίθετα. Δίπλα στο αγέρωχος που και εδώ παίζει γερά ποζάρουν τα επίθετα:"εφηβικός","βουβός","ριζωμένος","αμείλικτος"(πάει πάντα με το "παιχνίδι της μοίρας"),"πανέμορφη"(ακολουθεί περιγραφή που θυμίζει την ίδια τη συγγραφέα σε περίπτωση που ήταν όμορφη).
8)Στα ουσιαστικά παίζει γερά το "αγάπη" προφανώς και πίσω απ'αυτό "δεσμοί"(πάντα στον πληθυντικό), "ήρωας", "η μορφή του..."(εμφανίζεται μέσα απο το σκοτάδι ο μυστήριος που λέγαμε προηγουμένως και το κάνει αυτό 5-6 φορές.Κάποιες φορές η μόνη συμμετοχή του στην πλοκή είναι να εμφανίζεται απ'τα σκοτάδια. Ίσως εκεί μέσα να πήδαει τις πρωταγωνιστρίες των άλλων βιβλίων της συγγραφέα),"στήριγμα","πεπρωμένο".
9) Οι ρηματικοί τύποι δεν είναι πολλοί.Για την ακρίβεια είναι οι εξής τρείς:"είναι","έχει","σκίρτησε".
10) Η πλοκή θα έχει μια ανατροπή που είναι τόσο αναμενόμενη που σταματάει να είναι ανατροπή. Σε σημείο μάλιστα που αν κάποια(επειδή είναι ακόμα χειρότερη συγγραφέας απο τις άλλες) ξεχάσει να την βάλει, τότε μιλάμε για πραγματική ανατροπή.
11) Το έργο υπακούοντας στις αρχές του αισθητισμού, πάντα θα περνάει και ένα βαθύτερο ηθικό μήνυμα. Κεντρικό θέμα θα είναι η "αγάπη σε όλες τις μορφές της-ερωτική,αδερφική,φιλική,μητρική", ενώ τπ ηθικό μήνυμα είναι οτι αυτή κατανικάει κάθε δυσκολία. Και αυτό θα το καταλάβουν οι πρωταγωνιστές αφού "περιπλανηθούν σε ένα ταξίδι έρωτα,πόνων,χωρισμών,δεσμών,χαράς και συγκρούσεων'" και αναρωτηθουν "που μπορεί τελικά να φτάσει ο άνθρωπος για την αγάπη;Έχει τελικά όρια η αγαπη;".
12) To έπος θα τελειώσει όταν πια μετά απο 23 δολοφονίες η Κλυταιμνήστρα θα βγάλει το μπουρνούζι μπροστά στον Αστυάνακτα,τον έρωτα της ζωής της. Η Κλυταιμνήστρα θα χάσει την παρθενιά της και οι αναγνώστες θα φτάσουν σε μια "κάθαρσιν" που έντονα αφήνει μια γεύση απο αυτό το τραγούδι:















13)Η τελευταία φράση του έργου θα αποτελεί μια μικρή φιλοσοφική σταγόνα-κατακλείδα των όσων προηγήθηκαν. Η ζωή τελικά νίκησε τον θάνατο.
14)Ξέχασα να μιλήσω για  τις βοηθητικές υποσημειώσεις  που θα είναι του τύπου:"το Παρίσι είναι πρωτεύουσα της Γαλλίας","ο Δίας ήταν Ολύμπιος θεός","ο Κορμπατζόφ τα πήρε απο τον πατέρα Μπους στο αεροπλάνο"(οχι ντάξει.Αυτό είναι ψαγμένο.)

14!!!)υπάρχει και αυτή η υποσημείωση και λέω αλήθεια:"hello mamma*"
*=γειά μαμά
15)Το βιβλίο θα παίρνει κάποιες κριτικές απο τον ίδιο  τον Εκδοτικό Οίκο.Το στάνταρ σε αυτές θα είναι το επίθετο "δροσερός".

ΥΓ=Υπόσχομαι,αναγνώστη μου, οτι θα γράψω ένα διήγημα ακραίου σοσιαλιστικού ρεαλισμού με δημουλίδικο τρόπο.Μπορεί να μην έχω πραγματοποιήσει πολλές υποσχέσεις που έχω δώσει αλλά με  λένε Νίκο και τα παιχνίδια της ζωής θα τα νικήσω όλα.

TI ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ GAME OF THRONES;(πρώτο μέρος)

   Σήμερα πρόκειται να παιχτεί το τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης μας σειράς.Το επόμενο επεισόδιο θα παιχτεί κατά πάσα πιθανότητα τον Απρίλιο, άντε το Μάρτη.Aς δούμε λοιπόν ποια θα είναι η γύρω κατάσταση και ποια γεγονότα θα παρεμβληθούν λίγο πριν παρακολουθήσουμε και πάλι τις ιστορίες των Λάνιστερ αγκαλιά με τα εγγονάκια μας:
1)στις εκλογές της 17ης νικητής με μικρή διαφορά θα είναι ο Αντώνης Σαμαράς.Με υπουργό οικονομικών τη Ντόρα Μπακογιάννη,η χώρα θα πτωχεύσει και θα επιστρέψει στη δραχμή στις 19 Ιουνίου.Κύμα εξαθλίωσης και πείνας θα επικρατήσει σε όλη την χώρα και θα προκηρυχθούν νέες εκλογές.Αυτές θα γίνουν κάτω απο κλίμα τρομοκρατίας για περίπτωση εξόδου της χώρας απο την δραχμή. "Πιθανή επιστροφή στο ευρώ,θα ισοδυναμεί με πυρηνικό όλεθρο" θα δήλωσει ο Αντώνης Σαμαράς           στην κεντρική προεκλογική εκδήλωση της ΝΔ και θα ξανακερδίσει τις εκλογές με ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό. Μέτα απο δύο μέρες,νέα πτώχευση για την χώρα,έξοδος απ'τη δραχμή και επιστροφή στο ευρώ. Νέες εκλογές επρόκειτο να κηρυχθούν αλλά η καριέρα του κ.Σαμαρά θα τελειώσει άδοξα όταν 2 συνταξιούχοι Νεοδημοκράτες θα του φάνε τα αυτιά την ώρα που έβγαζε διάγγελμα σε διακαναλική σύνδεση. Ο ίδιος θα αυτοεξοριστεί στην Καλαμάτα με το όνομα Χαραλάμπης Τζουτζές,απογοητευμένος απ'την χώρα που υπηρέτησε.
2)Νέες ταραχές θα επικρατήσουν στην πολύπαθη χώρα. Ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα διοργανώσει μόνος του εκλογές όπου με συντριπτικό ποσοστό θα αποφασίσει να δώσει τον τίτλο του απόλυτου μονάρχη στο Μίκη Θεοδωράκη. Πρώτη απόφαση του θα είναι ο μέχρι τελικής πτώσεως διωγμός των αριστερών και των πατριωτών.Την αμέσως επόμενη μέρα,θα διατάξει την μυστική υπηρεσία που ο ίδιος ίδρυσε να τον συλλάβει.Σε λίγες ώρες θα εξορίσει τον εαυτό του στην Μακρόνησο και θα απαγορεύσει να παίζονται τα τραγούδια του στην ελληνική επικράτεια.Νέο κενό εξουσίας την ώρα που 4000 άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά απο πείνα.
3)Η γενική γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος,Αλέκα Παπαρήγα σε δηλώσεις της υποστήριξε οτι οι περιστάσεις απαιτούν επαγρύπνηση ενάντια στα μονοπώλια και στον διεθνή ιμπεριαλισμό.
4)Ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής,Νίκος Μιχαλολιάκος πέφτει θύμα ρατσιστικής επίθεσης απο μέλη του κόμματος του οι οποίοι μπερδεύτηκαν λόγω των χρωμάτων του.
5)Η ΕΠΟ ανακοινώνει οτι λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν θα διεξαχθεί το επόμενο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
6)Λίγες μέρες μετά ο Πητ Παπαδάκος θα προβλέψει στο ΦΩΣ οτι ο Ολυμπιακός θα πάρει το πρωτάθλημα.
7)Σχετική ομαλότητα επανέρχεται στην χώρα. Ο Πάνος Καμμένος κερδίζει τις εκλογές με αυτοδυναμία. Για τρεις εβδομάδες τα πράγματα δείχνουν να ηρεμούν ώσπου κάτι τραγικό συμβαίνει.Ο πρωθυπουργός βρίσκεται νεκρός στο διαμέρισμα του απέναντι απο την Ακρόπολη. Επιστρατεύτηκαν οι άντρες των ΕΚΑΜ για να τον απεγκλωβίσουν απ' τα χιλιάδες τουριστικά αρχαιοελληνικά αγαλματάκια που είχαν φράξει την είσοδο του σπιτιού του. Δυστυχώς,δεν πρόλαβαν να τον σώσουν και εκείνος εξέπνευσε. Ο ιατροδικαστής δήλωσε οτι αιτία θανάτου ήταν η καρδιακή προσβολή. Οι άντρες της αστυνομίας τον είχαν βρει μπροστά στον υπολογιστή του. Στην αφημένη ,σαν καρπός ψηλού δέντρου, οθόνη πρόβαλε ένα άρθρο απο τους aniwthous.net με τίτλο "ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ!ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΕΠΑΘΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ 287 ΚΙΛΩΝ".<<Αυτό εξηγεί πολλά>>  δήλωσε μετά απο αυτήν την πληροφορία ο μαύρος ιατροδικαστής με το άσπρο μουστάκι που έβγαινε στην τηλεόραση στα μέσα των 90s(είχε κληθεί επιτακτικά καθώς η χώρα είχε πάει πολλά χρόνια πίσω λόγω της κρίσης).
8)Ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής,Νίκος Μιχαλολιάκος ξαναπέφτει θύμα ρατσιστικής επίθεσης απο μέλη του κόμματος του οι οποίοι ξαναμπερδεύτηκαν λόγω των χρωμάτων του.
9)Ορίζεται κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης υπό την Τάνια Ιακωβίδου. Ούτε αυτή η κυβέρνηση θα λειτουργήσει για πολύ καιρό καθώς η Τάνια θα χάσει την ζωή της κατά την διάρκεια πολιτικής συζήτησης σε τηλεοπτικό πάνελ.Ο θρύλος λέει οτι εκείνη ζούσε μέχρι την 43η μαχαιριά απο δίκοπο κατάνα.<<Με διέκοπτε συνεχώς>> δήλωσε μετανιωμένος μετά το συμβάν ο Πέτρος Τατσόπουλος.
10)Η χώρα μας θα έχει την τιμή να πάρει και τρίτο Νόμπελ Λογοτεχνίας απο την Σουηδική Ακαδημία. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος με την συλλογή του "ύμνος στο Μεγάλο Πάνα" θα γίνει δεκτός με διθυραμβικά σχόλια απ'τους πνευματικούς κύκλους όλης της Ευρώπης. Η τελετή απονομής θα διακοπεί απότομα απο μέλη της Χρυσής Αυγής οι οποίοι εισέβαλαν στην αίθουσα φωνάζοντας συνθήματα εναντίον των μεταναστών. Είχαν μπερδευτεί και πάλι.
11) Νέες εκλογές με νικητή τον Αλέξη Τσίπρα αυτή την φορά. Η πολιτική του παρότι είχε θετικά αποτελέσματα,προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Ομάδες ΜΑΤατζήδων προσπάθησαν να περικυκλώσουν τη Βουλή. Ακολούθησαν μικροεπεισόδια όταν οι ΜΑΤατζήδες επιχείρησαν να εισέλθουν στη Βουλή με πέτρες και μολότωφ. Ομάδες κουκουλοφόρων τους απομάκρυναν με χρήση δακρυγόνων.
12)Η οικονομία πηγαίνει καλά αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκει τραγικό θάνατο όταν πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Η φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων είχε πειράξει το μπάτζετ της οικογένειας του Ντούσαν Μπάγιεβιτς...
 (μετά τις διαφημίσεις,επανερχόμαστε  εδώ για το δεύτερο μέρος)

Είναι τελικά επικίνδυνη η Χρυσή Αυγή;

To απόγευμα της 6^ης Μαϊου ήταν ένα περίεργο απόγευμα για όλους όσοι ασχολούνται, στενότερα ή ευρύτερα , με την πολιτική. Ήταν η μέρα που ένα νεοναζιστικό κόμμα εξέφρασε το 7% των πολιτών που προσήλθαν να ψηφίσουν σε μια από τις σημαντικότερες εκλογικές αναμετρήσεις της ιστορίας της χώρας μας. Αναμφισβήτητα προβληματίστηκα, αναμφισβήτητα απογοητεύτηκα, αναμφισβήτητα φοβήθηκα, αλλά όλα αυτά εντέλει κατάλαβα ότι ήταν παροδικά συναισθήματα. Για την ακρίβεια, τα ξεπέρασα μόλις την αμέσως επόμενη βδομάδα είδα την παρουσιάστρια και τους θαμώνες μιας –βαθύτατα σεβαστής κατά τα άλλα- μεσημεριανής εκπομπής (με ιδιαίτερη επιτυχία στις μικροαστικές τάξεις), τρομοκρατημένους για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Εκεί ήταν που κάθε φόβος μου για το συγκεκριμένο θέμα εξανεμίστηκε και με έκανε να αναθεωρήσω τη σκέψη μου. Για ποιο λόγο;

            Ένα νεοναζιστικό/φασιστικό κόμμα αναγκαστικά πρέπει να στηρίζεται σε φοβισμένους μικροαστούς στους οποίους προσφέρει μια στέγη ασφάλειας απέναντι στους μετανάστες, την ανεργία, την εγκληματικότητα. Εκεί αναμφισβήτητα στηρίχτηκε και η Χρυσή Αυγή για να πάρει το ποσοστό που πήρε. Για να γίνει όμως πλειοψηφικό ρεύμα αυτό το κόμμα, δεν μπορεί να αποτελεί και το ίδιο μέρος των φοβιών της τάξης στην οποία απευθύνεται. Οι περισσότερες ψήφοι προς την Χρυσή Αυγή ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας και άγνοιας γι’ αυτό και δεν είναι επικίνδυνες. Θεωρώ ότι η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα είναι η τελευταία η οποία θα δώσει έδρανα στην Βουλή για την Χρυσή Αυγή και μάλιστα πιστεύω ότι θα το κάνει με μικρότερα ποσοστά. Αυτό θα συμβεί γιατί είτε θα αναγκαστεί με τον καιρό να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο και επομένως θα απομακρύνει πολλούς ψηφοφόρους, είτε γιατί (με την παρουσία της στην Βουλή), θα στρογγυλέψει τις γωνίες και θα σταματήσει να θεωρείται κόμμα “εκτός συστήματος” αλλά θα τσουβαλιαστεί μαζί με όλους τους υπολοίπους.

            Ο εκφασισμός, λοιπόν, της κοινωνίας δεν πρόκειται να έρθει με κοντοκουρεμένους μπρατσαράδες που έχουν στρατιωτική δομή στην οργάνωση του κόμματός τους. Γιατί; γιατί πολύ απλά είναι διαφορετικοί από εκείνους που θέλουν να εκπροσωπήσουν. Ο μέσος πολίτης της σημερινής ελληνικής επικράτειας δεν επιθυμεί τη βία γιατί έτσι έμαθε στο σχολείο ή γιατί πολύ απλά δεν την έχει γνωρίσει στην ζωή του. Τα τελευταία εξήντα χρόνια, έμαθε να ζει σε ένα περιβάλλον τέτοιο που να τον κάνει να μην μπορεί να παρακολουθήσει βία ούτε καν στον κινηματογράφο. Η βία, λοιπόν, που συνυποδηλώνεται με τα μπράτσα και τα στρατιωτικά παραγγέλματα, είναι κάτι νέο γι’αυτόν, κάτι καινούργιο που του προκαλεί δυσφορία, που τελικά απειλεί την ασφάλειά του. Και εδώ υπάρχει αυτή η εκπληκτική αμφισημία! Το κεντρικότερο “εκλογικό” όπλο της Χρυσής Αυγής, δηλαδή η λεγόμενη “τάξη και ασφάλεια”, θα είναι αυτό που θα στραφεί προς την ίδια και-βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα- θα την αυτοκαταστρέψει.

            Ο αμυντικός μηχανισμός του δημοκρατικού δυτικού κόσμου, κατάφερε να πολεμήσει με ιδιαίτερα επιτυχία τον ιό που πήγε να τον βλάψει στο παρελθόν, τον φασιστικό/ναζιστικό/ολοκληρωτικό ιό. Ωστόσο, όπως ακριβώς και ο ανθρώπινος οργανισμός, έτσι και ο δυτικός μηχανισμός μπορεί να μας εξασφαλίσει θεραπεία από τον ιό με την μορφή που επιτέθηκε στο παρελθόν, αλλά όχι από τις μεταλλάξεις του.i r

Έτσι, είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι ο πραγματικός εκφασισμός της κοινωνίας, δεν θα έρθει με μπλούζες ακροδεξιών συγκροτημάτων που παίζουν μέταλ μουσική. Αντιθέτως, αν έρθει, θα έρθει από ευυπόληπτους κυρίους τη διπλανής πόρτας που με μια σιγουριά στον τόνο της φωνής τους και με ένα κλισέ και αντιαισθητικό ντύσιμο θα προσφέρουν μιαν ανοιχτή αγκαλιά δήθεν προστασίας. Οι ρατσιστικές θέσεις του 21^ου αιώνα δεν θα έρθουν από κάποιον που παραδέχεται ότι είναι ρατσιστής αλλά από εκείνον που θα απαρνιέται ότι είναι, στην αρχή μιας ρατσιστικής επιχειρηματολογίας που θα εκφράσει. Ο σεξιστής του 21^ου αιώνα, θα “τιμά” ,με τα λόγια, τους αγώνες μιας άσχημης γυναίκας στο φεμινιστικό κίνημα, πριν φερθεί απαξιωτικά σε μια άλλη όμορφη κοπέλα που έχει διαφορετική άποψη από εκείνον. Θα τονίζει ότι δεν έχει πρόβλημα με το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, πριν απορρίψει κάποιον ομοφυλόφιλο εντέλει γι’αυτά που κάνει στο κρεβάτι του.

                       Απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει, θα είναι ο ήρεμος τόνος στην ομιλία και η διεκδίκηση της ταυτότητας του ειδικού που θα έρθει με λέξεις γλωσσικού κύρους και ας είναι το περιεχόμενο των επιχειρημάτων γεμάτο σαχλαμάρες. Η “μετριοπάθεια” και η καταδίκη των άκρων, θα φέρουν τις νέου τύπου ακραίες πολιτικές επιλογές. Η μετακίνηση ακροδεξιών σε πιο φιλελεύθερους πολιτικούς σχηματισμούς(Βελόπουλος, Γεωργιάδης, Πλεύρης και κυρίως Βορίδης), δεν σημαίνει μόνο ότι εκείνοι απέκτησαν με τον καιρό μια πιο ελαστική πολιτική ιδεολογία. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνει επίσης ότι οι νέοι πολιτικοί τους φορείς έκαναν ένα βήμα προς την άκρα δεξιά. Η Νέα Δημοκρατία (παρ’ότι έχει κάποιες φιλελεύθερες δυνάμεις) με την σημερινή της μορφή, με την μορφή της λαϊκής-υπεύθυνης δεξιάς, είναι ο κατάλληλος πολιτικός χώρος για να εκφραστούν αυτές οι νεοφασιστικές απόψεις που ανέφερα προηγουμένως. Δεν είναι τυχαία η έκκληση του προέδρου της κ.Σαμαρά προς τους «οικογενειάρχες» για την αντιμετώπιση της ισοδύναμης με πυρηνικό όλεθρο, κυβέρνησης της αριστεράς.

                        Αρκετά μίλησα όμως. Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω ένα πολύ όμορφο απόσπασμα από μια σύγκριση του “1984” με τον “θαυμαστό καινούργιο κόσμο” του Χάξλευ. Λέει, λοιπόν, ο Νιλ Πόστμαν :«Ο Οργουελ προειδοποιούσε ότι κάποια στιγμή θα επιβληθεί ένας έξωθεν αυταρχισμός. Αντιθέτως, για τον Χάξλεϊ δεν χρειάζεται Μεγάλος Αδελφός για να στερηθεί η ανθρωπότητα την αυτονομία, την ωριμότητα και την ιστορική της μνήμη. Εκείνος πίστευε ότι σιγά σιγά οι άνθρωποι θα καταλήξουν να αγαπούν την καταπίεσή τους, να λατρεύουν την τεχνολογία και να αποδομήσουν την ικανότητά τους για σκέψη…Ο Οργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε...».

"Υπευθυνότητα" αλλα για ποιά σωτηρία;

     Aν παρατηρήσει κάποιος τους λόγους των αντιπροσώπων των λεγόμενων μνημονιακών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δράση) θα δεί ότι σχεδόν αποκλειστικό επιχείρημα αποτελεί ο ρεαλισμός και η υπευθυνότητα των πολιτικών που πρόκειται να ακολουθήσουν μετά τις εκλογές. Αυτόν τον “ρεαλισμό”, προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν περαιτέρω με μια ηθελημένα αλαζονική στάση απέναντι στα κόμματα του αντί-μνημονίου, μια στάση που προσπαθεί να δημιουργήσει γι’αυτούς την εικόνα του έμπειρου απ΄την ζωή δασκάλου που θα νουθετήσει το νεαρό και ονειροπόλο μαθητή που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Η τακτική αυτή –το τελευταίο καταφύγιο των κομμάτων αυτών- δείχνει να είναι αρκετά αποτελεσματική και να κρατάει σε κάποιο σεβαστό επίπεδο τα ποσοστά του δικομματισμού. Είναι επαρκής η στάση των “μη-ρεαλιστών” απέναντι σε αυτή την επίθεση;

      Κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς σπασμωδική και ανοργάνωτη και γι’αυτό η στολή του σωτήρα δεν μοιάζει εντελώς γελοία σε εκείνους που δημιούργησαν το χάος. Η αριστερά κατάφερε να αρθρώσει έναν λόγο που μπορεί να περάσει ως εναλλακτική κυβερνητική επιλογή και όχι μόνο ως λόγος διαμαρτυρίας. Ένα αρκετά ισχυρό ρεύμα έχει στραφεί προς αυτήν και είναι έτοιμη να συγκεντρώσει (αθροιστικά πάντα) ένα απ’τα μεγαλύτερα –αν όχι το μεγαλύτερο-ποσοστό της ιστορίας της. Ωστόσο, μια τέτοια στρατηγική μπορεί να οδηγήσει σε μια αντιπολίτευση από ισχυρότερη κοινοβουλευτική βάση αλλά σε τίποτα παραπάνω. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η αδυναμία για το βήμα παραπάνω οφείλεται στο γεγονός οτι ενώ συγκεκριμένα έδωσε αυτή την αρκετά πειστική εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, δεν κατόρθωσε προηγουμένως και γενικότερα να δώσει την εντύπωση ότι είναι δυνατή η ύπαρξη εναλλακτικής πολιτικής ,όποια και αν είναι αυτή. Έδωσε δηλαδή ένα γενικότερο πλαίσιο το οποίο συσπείρωσε εν μέρει το αντι-μνημονιακό μέτωπο, αλλά δεν μπόρεσε να πείσει μέρος εκείνων των σκεπτικών που διαφωνούν με τις πολιτικές του Μνημονίου αλλα που φοβούνται να κάνουν το βήμα προς την άλλη πλευρά λόγω φόβου για την απόλυτη καταστροφή σε περίπτωση αποτυχίας.

        Αυτό συνέβη γιατί η αριστερά ποτέ δεν μπήκε στα πιο βαθιά μέρη του ζητήματος. Ποτέ δεν κατάφερε να απαντήσει στην προσπάθεια “αποιδεολογικοποίησης” που γίνεται απ’την αντίπερα όχθη. Το Μνημόνιο δεν έχει ενταχθεί στα πλαίσια μιας γενικότερης νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κατασκευάστηκε από συγκεκριμένους ανθρώπους σε μια συγκεκριμένη φάση της πορείας της ΕΕ. Το Μνημόνιο είναι κάτι που έπεσε απ’τον ουρανό και πρέπει με διάφορες τελετές είτε να το εξευμενίσουμε είτε να το αποτάξουμε. Κέντρο της κριτικής γίνεται το όργανο μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας και όχι η ίδια η ιδεολογία. Αυτό ,όχι μόνο επιτρέπει το τσουβάλιασμα όλων των αντιφρονούντων κάτω απ’τον γενικό τίτλο “οι ανεύθυνες δυνάμεις”, αλλά δίνει την εντύπωση στο μέσο ψηφοφόρο ότι το Μνημόνιο είναι μια λύση που σίγουρα θα μας εξαντλήσει αλλά στο τέλος θα μας σώσει από το απόλυτο χάος. Ωστόσο, ο μηχανισμός αυτός σωτηρίας, είναι μια υπόθεση εργασίας που φτιάχτηκε από οικονομολόγους και πολιτικούς και που αντικατοπτρίζει συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία αλλά και που στοχεύει σε μια “σωτηρία” που υπαγορεύεται απ’αυτήν την ιδεολογία και που ούτε καν είναι σίγουρο ότι θα την πετύχει. Τη στιγμή αυτή στα τηλεοπτικά πάνελ, η σωτηρία γίνεται μια αντικειμενική αφηρημένη έννοια λες και πρόκειται για κάποια πολύ σοβαρή χειρουργική επέμβαση της οποίας το αποτέλεσμα θα σώσει ή όχι τον ασθενή και όχι για μια κατασκευασμένη ιδεολογικά έννοια. Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων οδήγησε στην επιλογή τεχνοκρατών που θα κατάφερναν όσα δεν κατάφεραν οι εξαρτημένοι απ'το εκλογικό σώμα πολιτικοί, επιλογή που δεν δείχνει να έχει σοβαρά αποτελέσματα.

      Θα συνέφερε, λοιπόν, πολύ περισσότερο την αριστερά αν τα πολιτικά στρατόπεδα δεν ήταν απ’την μία το “Μνημόνιο” και απ’την άλλη το “αντι-Μνημόνιο” αλλά αν ήταν χωρισμένα σε αυτούς που θα διαπραγματευτούν με οικονομικούς όρους με τους δανειστές και σε αυτούς που θα ανοίξουν μια συζήτηση σε εντελώς διαφορετική βάση, μια πολιτική διαπραγμάτευση. Θα συνεισέφερε, επίσης το να γίνει λόγος, όχι μόνο για το πώς θα έλθει η σωτηρία αλλά και για το ποια θα είναι η ίδια η φύση της (καθόλου σίγουρης) σωτηρίας αυτής. Μόνο όταν βγει το Μνημόνιο από το κεντρικό κάδρο και μπουν σε αυτό οι ακραίες νεοφιλεύθερες πολιτικές λιτότητας που έχει εσχάτως υιοθετήσει η ΕΕ, θα καταφέρει να μπει το θέμα σε μια συζήτηση ανώτερη του καφενειακού λόγου. Οι συνθήκες που είναι σχεδόν δεδομένο οτι θα αλλάξουν στην Ευρώπη, ευνόουν μια τέτοια προσπάθεια μετατόπισης του προβληματισμού για την κρίση. Μόνο αν επιτευχθεί αυτή η μετατόπιση, θα ακουστούν λιγότερο υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις εκείνες που υποστηρίζουν ότι μια ενδεχόμενη απόλυση 150.000 Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων θα βγάλει ολόκληρο τον δυτικό κόσμο απ΄την δομική κρίση ταυτότητας που περνάει. Ας σταματήσουμε λοιπόν να ανακρίνουμε το όπλο και ας προχωρήσουμε στην αναζήτηση του ποιος τράβηξε τη σκανδάλη.

TΡΑGIK

Όποιος ζει στην Ελλάδα, ή μάλλον ακόμα καλύτερα, όποιος μιλάει ελληνικά θα έχει δει ή τουλάχιστον θα έχει ακούσει για την τελευταία διαφήμιση γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Σκοπός της εταιρείας είναι να προμοτάρει μια νέα υπηρεσία η οποία θα δίνει στον χρήστη τη δυνατότητα να ελέγχει το λογαριασμό του ώστε να μην του ξεφύγει η χρέωση και βγει ο ίδιος εκτός προϋπολογισμού. Ο σάλος που προκλήθηκε οφείλεται προφανώς στην ίδια τη διαφήμιση και όχι στην προσφορά για την οποία δημιουργήθηκε. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό βέβαια. Ελάχιστες διαφημίσεις έχουν απομείνει που να αφορούν αποκλειστικά το προσφερόμενο προϊόν ή υπηρεσία και αυτές αφήνουν συνήθως ένα αίσθημα περασμένης εποχής και παρακμής. Η συγκεκριμένη πάντως πέτυχε τόσο πολύ επειδή το μεγαλύτερο μέρος της δεν αναφέρεται άμεσα(ενδεχομένως ούτε καν έμμεσα) στην ίδια την προσφορά αλλά δημιουργεί ένα ολόκληρο σκηνικό σε σημείο που ,αν απουσίαζε το τρίτο μέρος όπου δίνεται με σαφήνεια η ίδια η προσφορά, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα έξυπνο τηλεοπτικό σκετσάκι μιας άσχετης με την εταιρεία τηλεοπτικής εκπομπής. Ας προχωρήσουμε όμως στα καθέκαστα.

       Το σκετσάκι ξεκινάει με την εικόνα ενός χωριάτη. Η «ιδιότητα» του αυτή γίνεται ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή καθώς παρουσιάζεται αρχικά στη μέση ενός χωραφιού, στην επόμενη σκηνή ανάμεσα σε αγελάδες και στην τρίτη σκηνή ανάμεσα σε πρόβατα( προφανώς πρόκειται για μεγαλοκαρχαρία). Κεντρικός άξονας γίνεται ο έρωτας αυτού του ανθρώπου με μια χωριατοπούλα η οποία φαίνεται σε κάποιες περιπτώσεις να μεγαλοπιάνεται καθώς απ’τη μία δεν καταδέχεται να ανέβει στο αγροτικό, χρησιμοποιεί μια αγγλική έκφραση στη θέα του χωριάτη επάνω στο γαϊδούρι και εντέλει κολακεύεται και πέφτει στα δίχτυα του όταν της δείχνει το lap-top στην αρχή και το smart phone στη συνέχεια(επιβεβαιώνεται ο χαρακτηρισμός μου περί μεγαλοκαρχαρία). Το κωμικό αποτέλεσμα έρχεται από την αντίθεση των ταπεινών αυτών ανθρώπων(ταπεινών σε εμφάνιση, σε καταγωγή, σε επάγγελμα, στον τρόπο προφοράς των αγγλικών) με την εικόνα πραγμάτων που αποτελούν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Ούτε αυτό το κωμικό θέμα είναι πρωτόγνωρο βέβαια. Παραδείγματα κωμικών ηρώων που κάνουν πράγματα που δεν ταιριάζουν με την ταπεινή καταγωγή τους υπάρχουν πάμπολλα. Υπάρχουν στον Αριστοφάνη, υπάρχουν στους Μίμους του Θεόκριτου, υπάρχουν στον Πλαύτο και βέβαια στον Μολιέρο. Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι αυτό το κωμικό μοτίβο μπαίνει στα πλαίσια μιας διαφήμισης.

        Η διαφήμιση αυτή δεν έπεσε απ’τον ουρανό φυσικά. Είναι απλά η πιο επιτυχημένη και η πιο χαρακτηριστική από μια αρκετά μεγάλη ομάδα παρόμοιων διαφημίσεων, διαφημίσεων που στην συντριπτική τους πλειονότητα αφορούν εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Κοινό γνώρισμα όλων αυτών είναι η κωμική εμφάνιση του παραδοσιακού τύπου ανθρώπου είτε αυτός είναι αγρότης, είτε μιλάει με βαριά κρητική προφορά, είτε πουλάει λουκάνικα έξω απ’το γήπεδο. Αυτός ο τύπος ανθρώπου που πριν από κάποια χρόνια ενδεχομένως δεν θα παρατηρούνταν σαν κάτι το ιδιαίτερο, μπαίνει στο περιθώριο της Ελλάδας της ευρυζωνικότητας, του υπερσύγχρονου αεροδρομίου και των οικονομικών μεταρρυθμίσεων που υποτίθεται ότι θα μας οδηγήσουν επιτέλους σε μια οικονομία με δυτικοευρωπαϊκές δομές. Δεν υπαινίσσομαι ,βέβαια, ότι οι διαφημιστές ενσυνείδητα και μετά από συνεννοήσεις μπαίνουν σε αυτό το κλίμα της απότομης μετάβασης στην βορειοευρωπαϊκή κουλτούρα. Τους θεωρώ ωστόσο αρκετά έξυπνους ώστε να αντιληφθούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να προσελκύσουν το κοινό ανάλογα με αυτήν.

        Απ΄την άλλη, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος που εμφανίζεται ο παραδοσιακός αυτός τύπος Έλληνα σε διαφημίσεις πέραν των τεχνολογικών προϊόντων και υπηρεσιών. Σε κάποια διαφήμιση για παράδειγμα φέτας, ο νεαρός πελάτης θα μάθει το «μυστικό» της γεύσης από κάποιον συμπαθητικό κύριο με μουστάκι ο οποίος θα ζεί σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Ο άνθρωπος αυτός θα παρουσιάζεται με το κύρος του ειδικού επάνω στο θέμα και ακριβώς για να μην χάσει αυτό το κύρος του θα μιλήσει με μια προφορά που θα είναι ή θα μοιάζει πάρα πολύ με την αθηναϊκή γλωσσική νόρμα.

        Η χώρα μας πολλές φορές προσπάθησε να αποκοπεί από την παραδοσιακή της πλευρά και να διαβεί απαλλαγμένη από αυτό το «βάρος», τις πύλες της νεωτερικότητας. Ο παραδοσιακός τρόπος ζωής μπαίνει στο περιθώριο και αντιμετωπίζεται είτε στολισμένος με την γοητεία του φολκλόρ είτε ως κάτι δήθεν ξένο και αστείο. Κάθετι που θα αποκλίνει από την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας πρέπει να χαθεί μια και καλή. Πιο καταφανές παράδειγμα αποτελούν τα νομοσχέδια για την παιδεία είτε αυτά αφορούν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είτε τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Το πέρασμα από το ένα επίπεδο στο επόμενο δεν γίνεται ομαλά αλλά κανονιστικά και εντελώς βιαστικά. Οι ελληνικές ιδιομορφίες όχι μόνο δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη αλλά προσπαθούν πάση θυσία να κρυφτούν κάτω από το εκσυγχρονιστικό χαλί.

         Δεν είμαι σε καμία περίπτωση αντίθετος με το να δοθεί μια ώθηση προς την εξοικείωση με την τεχνολογία και προς την ανανέωση διαφόρων αναχρονιστικών και βραδυκίνητων λειτουργισμών του κράτους αρκεί αυτό να τεθεί υπό συγκεκριμένες βάσεις και όχι πρόχειρα και ερασιτεχνικά. Άλλωστε δεν ξέρω τι είδους πρόοδος είναι αυτή στην οποία θα πληρώνω μέσω ίντερνετ τους φόρους μου οι οποίοι θα πηγαίνουν σε ιερείς-δημοσίους υπαλλήλους ή θα βλέπω με ψηφιακό δέκτη και σε HD κάφρους να καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμα τους, πέρασμα το οποίο θα τυχαίνει να περνά από υπερσύγχρονα στάδια.

Ζώντας τον εφιάλτη.

     Ήταν περασμένα μεσάνυχτα ενός παγωμένου χειμωνιάτικου βραδιού. Ο Ουρανός ήταν ξάστερος και ούτε ένα σύννεφο δεν χάλαγε την αρμονία των χρωμάτων του. Το προηγούμενο διήμερο έβρεχε συνεχώς οπότε υπήρχε πολλή λάσπη που διακόπτονταν από μικρές λακούβες νερού στις οποίες καθρεπτιζόταν το φώς του φεγγαριού φιλτραρισμένο μέσα απ΄τη σκιά άπειρων πευκοβελόνων. Η ομίχλη ,παρά την υγρασία, δεν ήταν ιδιαίτερα πυκνή και απλά εμπόδιζε τη ευκρίνεια του σχήματος των δέντρων που βρίσκονταν σε πιο μακρινή απόσταση. Που και πού κάποια πουλιά πετούσαν από το κλαδί του ενός δέντρου στο απέναντι, δίνοντας μια γοητευτική κίνηση μέσα στη στατικότητα.

      Την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε στο ξεχασμένο απ’ τους ανθρώπους αυτό μέρος ήρθε να τερματίσει ο ήχος της μηχανής ενός αυτοκινήτου που προσπαθούσε να μαρσάρει πάνω στην γλυστερή λάσπη. Ο ήχος έρχονταν επαναλαμβανόμενα και ήσυχαζε απότομα στο σημείο που έφτανε στη πιο δυνατή του ένταση. Σύντομα η μηχανή έσβησε και στη θέση της ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα της πόρτας. Μια σκιά πέρασε βιαστικά μπροστά απ΄τα φώτα του αυτοκινήτου που είχαν μείνει ανοιχτά. Σύντομα βιαστικά βήματα και μουρμουρητά ήρθαν με τη σειρά τους για να ταράξουν και αυτά την απόλυτη ησυχία της νύχτας. Ο άντρας που είχε βγει από το αυτοκίνητο έτρεχε και έμπαινε στα πιο βαθειά μέρη του δάσους. Σύντομα το τελευταίο ίχνος ανθρώπινου πολιτισμού, το αναμμένο φώς του αυτοκινήτου του, χάθηκε. Τώρα πια ήταν μόνος του, αυτός και η φύση.

     Σταμάτησε για λίγο σε ένα ξέφωτο και κοίταξε γύρω του. Το τοπίο αυτό έμοιαζε πολύ με ‘κείνα που περιγράφονταν στα αγαπημένα του βιβλία τρόμου. Ένα απόκοσμο μαύρο χρώμα που διακόπτονταν απο το απόλυτο σκοτάδι με το οποίο ήταν χρωματισμένες οι κορυφές των δέντρων τον έκανε να χαζέψει για λίγο.Γρήγορα όμως συνήλθε. Έπρεπε να συνέλθει αν ήθελε να έχει μια ελπίδα ότι θα την γλυτώσει. Έπρεπε να τρέξει με όλες του τις δυνάμεις, να φτάσει στο πιο απόμακρο σημείο του δάσους και να μείνει εκεί, κρυμμένος για πάντα από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

      Το γεγονός ότι είχε αφήσει το αυτοκίνητο του τον φόβιζε. Αυτοί που  τον κυνηγούσαν θα καταλάβαιναν την κατεύθυνση προς την οποία κινήθηκε και σε αυτή τους την αναζήτηση θα τους βοηθούσαν  τα χνάρια που άφηνε στη λάσπη περπατώντας. Προκειμένου, λοιπόν να τους μπερδέψει, άλλαζε συνεχώς κατεύθυνση σε σημείο που να έχει χάσει παντελώς κάθε αίσθηση του χώρου. Η εικόνα των πανύψηλων δέντρων που στροβιλίζονταν κάτω από τον νυχτερινό ουρανό με κάθε αλλαγή της κατεύθυνσης του, τον τρέλαιναν. Έτσι, αποφάσισε συνεχίσει ευθεία μην έχοντας ιδέα αν η κατεύθυνση που είχε επιλέξει θα τον οδηγούσε και πάλι στην πόλη και στα χέρια αυτών που τον κυνηγούσαν ή μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.

     Με σαφώς πιο αποφασιστικό βήμα ( επίθετο παράξενο μιας που απο ώρα δεν ένιωθε πια τα πόδια του από το κρύο) συνέχισε τη διαδρομή του προς τα ενδότερα(;) του δάσους, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να βρει ένα ασφαλές μέρος τουλάχιστον μέχρι να ξημερώσει. Το ήξερε ότι το πρωί θα ήταν πιο εύκολο να τον δούν, το ήξερε ότι- όσο μεγάλο και αν ήταν το δάσος- κάποια στιγμή θα τον εντόπιζαν, το ήξερε ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καμία ελπίδα να σωθεί. Ωστόσο αυτές οι σκέψεις όχι μόνο δεν τον έκανα να τα παρατήσει αλλά τον πείσμωναν να βάλει ακόμα περισσότερη προσπάθεια προκειμένου να εκπληρώσει τον σκοπό που είχε βάλει, έναν σκοπό που στην πραγματικότητα δεν είχε καμία λογική και που μπορεί να τον οδηγούσε ακόμα πιο γρήγορα στο θάνατο. Ποιος ξέρει; ίσως δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί τις ώρες που θα καθόταν παραδομένος στον κορμό ενός δέντρου απλά περιμένοντας το τέλος του. Το γεγονός ότι είχε έστω κάτι διαφορετικό στο μυαλό του, έκανε τις τελευταίες του στιγμές κάπως πιο υποφερτές, κάπως πιο ανθρώπινες. Άλλωστε, ο πανικός πριν απο έναν σίγουρο θάνατο σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου, σε οδήγει πιο γρήγορα στο τέλος της ύπαρξης σου.

      Είχαν περάσει ώρες που προχωρούσε και προχωρούσε όντας πάντα προσηλωμένος στο στόχο που ο ίδιος είχε βάλει. Οι δυνάμεις του όμως τον εγκατέλειψαν και τον έκαναν να πέσει λιπόθυμος με τα μούτρα στη λάσπη. Όταν σηκώθηκε άκουσε το γλυκό κελάιδισμα ενός πουλιού. Σήκωσε τα μάτια του και βεβαιώθηκε ότι είχε πια ξημερώσει. Βέβαια ήταν ακόμα πολύ νωρίς ώστε το φώς του ήλιου ήταν ελάχιστα πιο δυνατό από το φεγγαρόφωτο. Τα δέντρα τώρα είχαν αποκτήσει χρώμα, το οποίο σε συνδυασμό με την πρωινή αχλή, μετέτρεπε το προηγούμενο φρικιαστικό τοπίο σε κάτι το μαγικό, το εξωπραγματικό.

      Αφού σηκώθηκε με δυσκολία κοίταξε μπροστά του και είδε βήματα στραμμένα προς τον ίδιο, βήματα που ήξερε ότι έρχονταν από τα δικά του παπούτσια. Είχε περάσει το βράδυ απο το ίδιο μέρος. Κατάλαβε ότι είχε πάρει λάθος δρόμο και ότι κινούνταν προς τους κυνηγούς του. Γονάτισε και πάλι εκεί όπου πριν από λίγο τον είχε πάρει ο ύπνος και είδε μια ομάδα από 50-60 οπλισμένους ανθρώπους να κατευθύνονται προς την πλευρά του κατεβαίνοντας προσεκτικά απο τον γεμάτο πεσμένα φύλλα λόφο. Κάποιοι είχαν αναμμένους φακούς ξεχασμένους απο το βράδυ, μερικοί είχαν πριόνια, άλλοι καρφιά και οι περισσότεροι καραμπίνες. Η ανθρωποθυσία είχε καθυστερήσει και η χθόνια θεότητα δεν θα αργούσε να σπείρει και νέες καταστροφές στους αμαρτωλούς πολίτες της μικρής αυτής πόλης. Ο μάντης λίγο πριν πεθάνει είχε δηλώσει ρητά οτι όποιος θα έφτανε πρώτος στην ηλικία των 30 θα έπρεπε να θυσιαστεί.  Και μάλιστα ήταν σίγουρος οτι όσο πιο πολύ θα υπέφερε αυτός τόσο περισσότερο θα εξαγνίζονταν οι υπόλοιποι. Ο γιατρός ήταν νέος στην πόλη και δεν ήξερε πολλά για τις συνήθειες του μέρους οπου τον διόρισαν. Περνούσε μόνος του τα πιο καταθλιπτικά γενέθλια της ζωής του όταν ένα ανώνυμο τηλεφώνημα του γνωστοποίησε όσα επρόκειτο να πάθει.
      Δίχως να κοιτάξει πίσω του, άρχισε να τρέχει με όλες του τις δυνάμεις για να σωθεί. Τώρα πια καταλάβαινε πόσο ανοήτος υπήρξε αυτές τις λίγες ώρες. Κοίταξε για λίγο τους δύο ανθρώπους με τα γουρλωμένα μάτια που πλησίαζαν κρατώντας πριόνια, στην συνέχεια σήκωσε τα μάτια του ψηλά για να θαυμάσει τον εκπληκτικό έργο της φύσης και αφήνοντας με ανακούφιση τα μάτια του να κλείσουν. Τουλάχιστον η αναμονή δεν ήταν πολύ μεγάλη… 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΣΑ ΑΠΟ ΙΛΙΓΓΟΥΣ

     Θα καταπιαστώ με ένα θέμα που σίγουρα απασχολεί πολλούς από εμάς, ιδίως δε τα πιο αντιδραστικά στοιχεία. Αφορμή γι'αυτό το άρθρο,στάθηκε μια συζήτηση δύο ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα μου στο λεωφορείο. Τους πέτυχα στο μέσον της συζήτησης τους αλλά μπόρεσα να καταλάβω το περιεχόμενο της. Οι δύο τους, με ένας ύφος απογοητευμένο,απορούσαν για την αδράνεια και την σχετικά συγκαταβατική στάση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού απέναντι στα συνεχή μέτρα που χωρίς αμφισβήτηση έχουν καταβαραθρώσει το επίπεδο ζωής(περίεργος όρος αλλά τον χρησιμοποιώ) μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.  Προσώπικα, δεν το είχα σκεφτεί και τόσο το θέμα, ίσως θεωρούσα επαρκείς τις αντιδράσεις,αλλά τα όσα είπαν με έπεισαν και με ώθησαν να το ψάξω παραπέρα(και τα δύο είναι σπάνια για μένα όταν πρόκειτα για συζητήσεις σε λεωφορεία).Πράγματι, τα ίδια τα μέτρα αλλά και ο τελείως απότομος, άδικος και ανοργάνωτος τρόπος με τον οποίο πάρθηκαν και (κυρίως) εφαρμόστηκαν,  το λογικό θα ήταν να προκαλέσουν λυσσαλέες αντιδράσεις και δυναμικότατες κινητοποιήσεις. Aντ' αυτών έχουμε κάποια ξεσπάσματα οργής(επεισόδια σε κινητοποιήσεις) ή αγανάκτησης(πλατείες,κτλ) που χάνονται όχι τόσο λόγω μικρής συμμετοχής όσο λόγω σποραδικότητας.
     Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Προφανώς δεν είναι ένας. Οι απόψεις περί έλλειψης παιδείας, απουσίας ταξικής συνείδησης, αποβλάκωσης απο τα ΜΜΕ, προβοκάτσιας και αστυνομικής βίας, καναπεδάτου ωχαδελφισμού, ανυπαρξίας διεκδικητικού πνεύματος ή ακόμα και εκείνες που μιλούν για μη ουσιαστικές διαφοροποιήσεις του επιπέδου ζωής του μέσου Έλληνα αστού, ενδεχομένως κρύβουν αλήθειες αλλά,άλλες απο αυτές που ανέφερα τις ακούω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου οπότε δεν εχώ σκοπό να της αναμασήσω και άλλες είναι τόσο γενικόλογες που περαιτέρω ανάλυση θα οδηγήσει απο μέρους μου σε έναν άκρατο, βερμπαλιστικό λόγο που τίποτα δεν θα έχει να προσφέρει.
      Προσωπικά, θα ακολουθήσω άλλα λημέρια(για να γίνω και λίγο γραφικός) και θα διατυπώσω μιάν άποψη που ενδεχομένως θα μοιάζει οτι δικαιολογεί όσους υπομένουν παθητικά όσα διαδραματίζονται γύρω τους και γι'αυτό επαναλαμβάνω οτι συμφωνώ με κάποιες απο τις απόψεις στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω. Αυτό που όμως θεωρώ οτι πρέπει να προστεθεί σε αυτές είναι η σύντμηση του ιστορικού χρόνου, δηλαδή το γεγονός οτι ζούμε σε μια περίοδο όπου η μια σημαντική εξέλιξη διαδέχεται την άλλη, η μια σημαντική μέρα οπού παίρνεται μια φαινομενικά νευραλγική απόφαση ακυρώνεται λίγους μήνες μετά. Αυτή η συνεχής αλληλουχία εξελίξεων μπερδεμένη με δυσνόητες οικονομικές αναλύσεις και ακατανοήτους δημοσιονομικούς στόχους, οδηγούν την κοινωνία σε μια συνεχή κατάσταση πανικού και σε ένα γενικότερο κλίμα χάους που με τη σειρά τους κάνουν οποιαδήποτε κοινωνική οργάνωση είτε να γκρεμίζεται είτε να χτίζεται σε σαθρές βάσεις, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για αντίδραση σε υφιστάμενες πολιτικές που απαιτεί στέρεο έδαφος και συγκεκριμένες αντιπροτάσεις.
      Αυτή η σύντμηση του ιστορικού χρόνου, λοιπόν,  είναι που θεωρώ οτι ακινητοποιεί τα αντανακλαστικά της κοινωνίας η οποία αδυνατεί να "χωνέψει" μια εξέλιξη γιατί ακολουθεί αμέσως μια επόμενη και μια μεθεπόμενη και ούτω καθεξής. Η διαδοχή δηλαδή του ενός γεγονότος απο ένα άλλο, όταν συμβαίνει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα αναγκαστικά ευνοεί μια πιο παθητική στάση, στο να αποκτήσεις στάση παρατηρητή και όχι συμμετέχοντος ενεργά ιδίως δε όταν δεν έχεις μια συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα (λίγοι την έχουν) για να σε προστατέυσει απο την τρικυμία. Έτσι, η κοινωνία αρκείται σε σπασμωδικές αντιδράσεις που περιλαμβάνουν είτε μούντζες είτε πέτρες και που οι ίδιες αυτές αντιδράσεις οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο,βοηθούν δηλαδή και αυτές στην επιτάχυνση της εναλλαγής των γεγονότων καθώς οι ίδιες αποτελούν σποραδικά γεγονότα. Επομένως, η σύντμηση του ιστορικού χρόνου όσο δημιουργείται απο τις συνεχείς εξελίξεις άλλο τόσο δημιουργεί καινούργιες( ο φαύλος κύκλος που έλεγα προηγουμένως).
     Αυτή η στάση μοιάζει λίγο μοιρολατρική αλλά καθόλου δεν είναι. Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια λύση η οποία θα μας βγάλει απο αυτήν την κατάσταση, αρκεί οι πολιτικές δυνάμεις που έρχονται για να εκπροσωπήσουν όσους διαφωνούν με τις υπάρχουσες πολιτικές(γιατι υπάρχουν και αρκετοί που συμφωνούν με αυτές), να μην σταθούν κατώτερες των περιστάσεων και να μπορέσουν να οργανώσουν τις μέχρι τώρα συναισθηματικές αντιδράσεις σε κάτι πιο δυναμικό. Και ναί! Πάντα θα μιλάω για πολιτικές λύσεις γιατι αυτές θεώρω οτι αυτές βγάζουν την ανθρωπότητα απο τα αδιέξοδα, όσο και αν κάποιο προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Μια κυβέρνηση εθνικής μεταστροφής.

Την τελευταία βδομάδα ήρθε η απόφαση του πρωθυπουργού να βάλει βόμβα στο πολιτικό σκηνικό τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρώπης. Ενώ  λοιπόν οι αναλυτές,οικονομικοί και πολιτικοί ,αναζητούν τα κίνητρα και της προθέσεις της κίνησης και τα αποτελέσματα που αυτή έφερε. Eγώ θα βγω λίγο εκτός κλίματος, ή μάλλον θα μείνω στο θέμα αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο.

      Κατ’αρχάς θέλω να τονίσω δεν έχω καταλάβει ακόμα πλήρως την τακτική αυτή του πρωθυπουργού, αν δηλαδή ήταν μια ηρωική έξοδος ή προσπάθεια ξεμπροστιάσματος της αντιπολίτευσης και  κυνηγητού της συναίνεσης. Δεν είμαι σίγουρος ακόμα δηλαδή αν ήταν μια πανέξυπνη κίνηση ή μια τεράστια ηλιθιότητα.Αυτό όμως που θεωρώ σχεδόν βέβαιο είναι ότι αυτή αποτέλεσε την αφορμή για να ζησούμε τις τελευταίες στιγμές της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Αρχικά, αυτό το τέλος έμοιαζε ότι θα γραφτεί όπως περίπου άρχισε, δηλαδή με ένα δημοψήφισμα αλλά ενδοκοινοβουλευτικές διεργασίες το παράτειναν για ακόμα λίγο. Η μελλοντική συγκυβέρνηση,λοιπόν  θα τερματίσει την απόλυτη εξουσία του κόμματος το οποίο εξέφρασε περισσότερο την ιδεολογία της περιόδου αυτής, του ΠΑΣΟΚ. Και, ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου, φίλε αναγνώστη που αγανάκτησες! Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε ιδεολογία και προφίλ τουλάχιστον τρείς φορές από την εποχή της ίδρυσής του, αλλά πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν κάτι πολύ σημαντικό στο οποίο θα αναφερθώ παρακάτω.

      Το ΠΑΣΟΚ ,λοιπόν, ξεκίνησε με το σύνθημα «έξω το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα», συνέχισε με το περιβόητο «ευχαριστούμε τους Αμερικάνους» και κλείνει με το μνημόνιο και μια καθαρά φιλελεύθερη πολιτική. Η ιδεολογική μεταστροφή που υπέστη σε ένα σχετικά σύντομα χρονικό διάστημα, μπορεί να φανεί ακόμα και σημειολογικά, από την αισθητική των μελών του. Από τον εκπρόσωπο τύπου με το ανοιχτό πουκάμισο και το χαλαρό στυλ, φτάσαμε κλιμακωτά στο Μόσιαλο και στο τεχνοκρατικό, εντελώς προσεγμένο ντύσιμο. Το σοσιαλιστικό και συχνά φάσκον και αντιφάσκον ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, έγινε επί Σημίτη ένα παλαιάς κοπής φιλελεύθερο κόμμα με πολλές ωστόσο κρατικιστικές οπισθοχωρήσεις. Τώρα πια, έχουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ που ωστόσο μοιάζει εκτός ελληνικού κλίματος (απόδειξη ο νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση) και που έμοιαζε να έχει ως στόχο να κάνει την Ελλάδα "Σουηδική Αραβία", όπως εύστοχα είχε πει ο Πανούσης.

     Προφανώς, όταν μιλάμε για τόσο σημαντικές αλλαγές στη διάρκεια της ύπαρξης του κινήματος, δεν μπορούμε να μιλάμε για μια συγκεκριμένη και ενιαία ιδεολογία που αποτέλεσε και την πιο χαρακτηριστική έκφραση της αντίστοιχης ιδεολογίας της μεταπολίτευσης(για να συνεχίσω τον υποθετικό διάλογο με τους διαφωνούντες αναγνώστες). Και όμως, υπάρχει ένα στοιχείο μεταξύ των τριών διαφορετικών πτυχών του κινήματος που αποτελεί τον μεταξύ τους συνεκτικό δεσμό. Αυτό είναι οι οπαδοί του. Το ΠΑΣΟΚ κάλυπτε ένα τεράστιο μέρος του ελληνικού πληθυσμού και που ανεξαρτήτως των αλλαγών που υπέστη, συνέχιζε να το ακολουθεί είτε λόγω ρητορικής, είτε λόγω πελατειακών σχέσεων, είτε λόγω συνήθειας και οπαδικής απέχθειας για τη δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, βρήκε οπαδούς σχεδόν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, με αιχμή του δόρατος τη μικροαστική τάξη και γι'αυτό το λόγο κυβέρνησε για ασυνήθιστα μεγάλο χρονικό διάστημα.
       Πιστεύω οτι  για ένα κόμμα αυτού του τύπου ,το γεγονός ότι δεν έχει συγκεκριμένο προφίλ καθ’όλη τη διάρκεια της πορείας του, ίσως να αποτελεί στοιχείο ενός συγκεκριμένου DNA που ευνοεί τη δυνατότητα αυτή της συνεχούς αλλαγής. Ίσως δηλαδή η φαινομενική έλλειψη σταθερού ιδεολογικού DNA( όπως εκείνου που έχει το ΚΚΕ για παράδειγμα) να αποτελεί μια σταθερή κατάσταση, με δεδομένο βέβαια το ότι υπάρχει ένα κοινό που σε ακολουθεί και που σε συντηρεί,πολύ σπάνια για καθαρά ιδεολογικούς λόγους.

     Το κοινό αυτό ,ωστόσο, μέσα σε αυτή τη διετία αποπροσανατολίστηκε τελείως, όχι τόσο από την ιδεολογική μεταστροφή, όσο κυρίως από το ότι έπρεπε να βάλει το ίδιο χέρι στην τσέπη και να πληρώσει για εκείνα που ίσως να μην έφαγε αλλά σίγουρα ανεχόταν να βλέπει να τρώγονται από άλλους. Τώρα μόνο η λέξη “λαμόγιο”, χάνει το σχεδόν πάντα χιουμοριστικό γλωσσικό της περιβάλλον και περιγράφει την οργή του λέγοντος. Αυτός ο αποπροσανατολισμός ίσως εξηγεί και τα ομολογουμένως αργά αντανακλαστικά της κοινωνίας απέναντι στον βιασμό που υπέστη. Όταν βλέπεις οτι  αυτός που επί πολύ καιρό έβαζε στα μπουζούκια τον τριπλάσιο αριθμό από αυτούς που κανονικά χωράνε, μέσα σε μια μόνο νύχτα αλλάζει προφίλ και να διώχνει και αυτούς που είναι ήδη μέσα, θεωρείς ότι σου κάνει πλάκα, ότι σίγουρα θα πας την επόμενη νύχτα και θα είναι όλα όπως πριν. Δεν ήταν όμως και οι τεχνοκράτες της επόμενης κυβέρνησης θα μας το επιβεβαιώσουν με τον πιο σαφή τρόπο. Το “σε καλό να μας βγει” των τριών προηγούμενων δεκαετιών δεν έφτασε στων αγορών το αφτί. Η ζωή χωρίς ΠΑΣΟΚ, που έμοιαζε αδύνατη πριν λίγο καιρό, θα αρχίσει να υφίσταται οριστικά σε λίγες μέρες. Το πραγματικό ερώτημα είναι το πώς θα εκπροσωπηθούν όλοι εκείνοι που έμειναν πολιτικά άστεγοι. Όπως πάντα, αυτοί θα κρίνουν την πορεία όλων μας…

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

        Από το παράθυρο άρχισαν να περνούν οι τελευταίες αχτίδες της φθινοπωρινής ημέρας. Ο πατήρ Σάββας, είχε καταλάβει ότι τα γενέθλια που είχε γιορτάσει πριν από 12 μήνες παρά μια βδομάδα, θα ήταν τα τελευταία του. Είχε αρχίσει μάλιστα να υποψιάζεται ότι αυτές θα ήταν και οι τελευταίες αχτίδες φωτός που θα έβλεπε στην ενενηντατριάχρονη ζωή του.

         Είχε γεννηθεί τον Νοέμβριο του 1918 και από μικρός είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το Θεό. Στα 21 του χειροτονήθηκε και έκτοτε υπηρέτησε την Εκκλησία όντας παράδειγμα προς μίμηση για κάθε νέο και γηραιότερο κληρικό. Ήταν, μάλιστα, τόσο δημοφιλής που άρχισαν να του αποδίδονται από το ποίμνιο του και υπερφυσικές ικανότητες όπως η πρόβλεψη του μέλλοντος ή η συνομιλία με απεσταλμένους του Θεού και η υπέρ το φυσιολογικό κατανόηση των όσων γίνονταν γύρω του. Δεν ήταν  λίγοι, μάλιστα και οι ορθολογιστές που είχαν εντυπωσιαστεί από τις ικανότητές του και που,χωρίς δεύτερη σκέψη ασπάστηκαν τον χριστιανισμό. Ο ίδιος ταξίδεψε ως ιεραπόστολος σε πολλές περιοχές του Τρίτου Κόσμου και έσωσε ολόκληρα χωριά με τις προβλέψεις του, όταν αυτά ,για παράδειγμα, αποτελούσαν πεδία μάχης ή έπρόκειτο να χτυπηθούν απο κάποια φυσική καταστροφή.

         Η περιπετειώδης ζωή αυτού του ανθρώπου, έμελλε να τελειώσει μέσα σε ένα φτωχικό και μίζερο ημιυπόγειο  και πλάι σε μια ομάδα τεσσάρων νεαρών που είχαν βρεθεί σχεδόν τυχαία σε εκείνο το μέρος. Ο πατήρ Σάββας τους είδε να περνούν απ’έξω και τους φώναξε για να τον βοηθήσουν μέσω της ανοιχτής πόρτας του δωματίου. Οι νεαροί πάντα πρόθυμοι καθώς ήταν, μπήκαν αμέσως στο δωμάτιο του μισοζαλισμένου γέροντα που βαριανάσαινε, έτοιμος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Με μια φωνή που θαρρείς πως παρέκαμπτε τις φωνητικές χορδές και ερχόταν κατευθείαν από τα σπλάχνα ,είπε “Εσείς πρέπει να είστε ο Αντρέας, ο Ιωσήφ, ο Μάριος και  ο Θανάσης” και γύριζε κουρασμένα τα μάτια του μετά από την αναγγελία του κάθε ονόματος. Οι τέσσερις τους, έκπληκτοι κοίταξαν ο ένας τον άλλο έχοντας μείνει άφωνοι, καθώς ήταν σίγουροι ότι δεν είχαν ξαναδεί αυτόν τον άνθρωπο. O Αντρέας έσπασε την ησυχία νεκροταφείου που επικρατούσε στο δωμάτιο. “Πως ξέρετε τα ονόματά μας;” αναρωτήθηκε. Ο πατήρ δεν απάντησε καν στην ερώτηση του, αντιθέτως απλώνοντας το τρεμάμενο χέρι του ,του έδωσε ένα φάκελο λέγοντας “Πάρτε αυτό! Ο Θεός έρχεται να με πάρει γι’αυτό δεν έχω χρόνο για ερωτήσεις. Μέσα σε αυτόν τον φάκελο θα βρείτε έναν μυστικό χάρτη. Θα ακολουθήσετε την πορεία που έχει σχεδιαστεί επάνω στον χάρτη και όταν φτάσετε στον τελικό προορισμό θα βρείτε την μεγάλη αλήθεια. Δεν γράφει οδούς αλλά ακολουθείστε τις οδηγίες από τη στιγμή ακριβώς που θα βγείτε από το σπίτι. Θα γίνετε οι πρώτοι που θα μάθετε τον λόγο για τον οποίο υποφέρει η Ελλάδα και μαζί της, ολόκληρη η Γη τόσα και τόσα χρόνια. Πάρτε το και αρχίστε αμέσως την αναζήτηση. Αυτό ήταν το δώρο του Θεού προς εμένα για την μακρόχρονη και ενάρετη…» ένας βίαιος βήχας διέκοψε τα λεγόμενα του και τράνταξε τα σωθικά του. Μετά από λίγο σταμάτησε να βήχει. Ήταν νεκρός.

          Οι τέσσερις νέοι αμέσως μόλις βγήκαν από το δωμάτιο και αφού κάλεσαν ασθενοφόρο για να παραλάβει το πτώμα, βάλθηκαν να ακολουθήσουν τα σημεία του χάρτη κάνοντας και κάποιου τύπου προβλέψεις και βλέποντας το όλο θέμα σαν ένα διασκεδαστικό παιχνίδι. Ο Αντρέας ο πιο συνομωσιολόγος της παρέας θεωρούσε ότι ο χάρτης θα τους βγάλει σε κάποιο μυστικό δωμάτιο μιας μασονικής στοάς ή στο κέντρο παγκόσμιου ελέγχου των Νεφελίμ. Ο Ιωσήφ ήταν πολύ θρησκευόμενος και πίστευε ότι  ο χάρτης θα οδηγούσε στο σπίτι του 28χρονου Εωσφόρου(ναι αυτού που είχε γεννηθεί το 1983) και είχε πάρει μαζί του ένα σπαθί και πολλά σκόρδα για ώρα ανάγκης. Ο Μάριος, κοροϊδευε τους άλλους δύο αλλά όντας κάπως επιφανειακός στην κριτική του, θεωρούσε ότι το μυστικό σημείο στον χάρτη ήταν το Κοινοβούλιο και ότι όλα τα κακά της πατρίδας, προέρχονταν από τους θαμώνες του. Τέλος, ο Θανάσης, ήταν ο πιο “ψαγμένος” της παρέας και κοιτώντας υποτιμητικά τα άλλα τρία μέλη της παρέας, μιλούσε περί συμβολισμών και έδινε πιο πολλές πιθανότητες στο να είναι η Τράπεζα της Ελλάδος ή οποιαδήποτε άλλη τράπεζα το σημείο-σύμβολο του χάρτη.

    Οι δρόμος τους οδηγούσε προς το κέντρο της Αθήνας, σε τόπους όμως που δεν απέκλειαν κάποιο από τα όσα προέβλεψαν οι τέσσερις νέοι, με αποτέλεσμα η μάχη να φουντώνει. Λίγες στιγμές αργότερα, ωστόσο, έστριβαν προς τα στενάκια της Πλάκας που για κάποιον ανεξήγητο λόγο είχαν αρκετό κόσμο δεδομένης της περασμένης ώρας. Οι πρώτες αμφιβολίες για την εγκυρότητα του χάρτη είχαν αρχίσει να φυτρώνουν στο μυαλό τους. Πρώτα στον Θανάση και μετά στους υπόλοιπους. Τίποτα από όσα υπήρχαν στην τουριστική Πλάκα δεν φαινόταν ότι μπορούσε να αποτελεί αιτία για όλα τα δεινά που περιέγραψε ο γέροντας. Μόνο ο Αντρέας συνέχιζε να έχει πιστεύει τον χάρτη, θεωρώντας ότι οι μασόνοι είχαν το κέντρο της παγκόσμιας διοίκησης κάτω από την Ακρόπολη, ίσως για λόγους κύρους. Ο Ιωσήφ δεν άργησε να πειστεί από τον Αντρέα αλλα και ο Μάριος είχε αρχίσει να γίνεται σκεπτικός. Τα πράγματα πήραν άλλη τροπή όταν έφτασαν στο τελικό σημείο του χάρτη, στο τελευταίο σπίτι της Πλάκας λίγο πριν ξεκινήσουν τα βράχια της Ακρόπολης. 

     Οι 4 τους στάθηκαν με ένα δισταγμό και συνάμα με έναν ενθουσιασμό μπροστά απο την πόρτα του χαμηλού πέτρινου σπιτιού με την ξύλινη οροφή που ήταν βαλμένο σε ένα πολύ στενό ανηφορικό δρόμο που σου προκαλούσε κλειστοφοβία. Μια σπασμένη ξύλινη καρέκλα δίπλα σε ένα πολύ παλιό τραπέζι και μια σκούπα ακουμπισμένη στο διπλανό ερειπομένο σπίτι ήταν οι μόνο μάρτυρες οτι υπήρξε κάποτε ζωή σε αυτή την έρημη και σκοτεινή γειτονιά. Πρώτος κίνηθηκε προς την πόρτα ο Θανάσης. Την άνοιξε διστακτικά με την άκρη της παλάμης του. Το τρίξιμο που ακούστηκε ήταν ανατριχιαστικό και ήταν σαν να ανάγκασε την λάμπα του δρόμου να κλείσει μόνιμα, σκεπάζοντας την γειτονιά στο απόλυτο σκοτάδι.
       Το δωμάτιο φαινόταν κάπως μεγαλύτερο στο εσωτερικό του και μύριζε μούχλα και σαπίλα. Ευθεία μπροστά του ήταν οι φιγούρες τεσσάρων αντρών και μιας γυναίκας οι οποίες ήταν πλάτη προς αυτόν και στέκονταν απόλυτα και τρομακτικά ακίνητες μέσα σε έναν κιτρινωπό απόκοσμο φωτισμό που της ξεχώριζε απο το σκοτάδι του υπόλοιπου δωματίου. Ο Αντρέας, προσπέρασε τον Θανάση και γεμάτος χαρά που θα ανακάλυπτε επιτέλους το συμβούλιο των μασόνων έτρεξε και ακούμπησε μια από τις ακίνητες φιγούρες στον ώμο. Ξαφνικά τα φώτα έγιναν δυνατότερα, ένα μπουζούκι άρχισε να παίζει. Ο ίδιος πετάχτηκε πίσω έχοντας ένα ύφος συνάμα τρομοκρατημένο και έκπληκτο, σαν να μην μπορούσε να πιστέψει οτι βρήκε το θάρρος να κάνει μια τόσο παρορμητική κίνηση. Λίγες στιγμές αργότερα, μια κουρτίνα που είχαν μπροστά τους οι φιγούρες και την οποία δεν είχαν καθόλου παρατηρήσει άνοιγε αφήνοντας να περάσουν ήχοι και χειροκροτήματα που έμοιαζαν σαν να ήταν απο γλέντι. Πίσω από την κουρτίνα εμφανίστηκαν φάτσα προς τις φιγούρες και την παρέα εξήντα-εβδομήντα άνθρωποι η πλειοψηφία των οποίων ήταν ντυμένη με ανοιχτά πουκάμισα, σακάκια στον ώμο και παντελόνι καμπάνα. Ανάμεσα τους κάποιες γυναίκες με μακριές φούστες  και περίεργα μαλλιά και μεγάλα σκουλαρίκια . Οι τρομακτικά ακίνητες μορφές, άρχισαν να κινούνται υπό τους ήχους της μουσικής και στη συνέχεια να τραγουδάνε. Οι φωνές ήταν πολύ γνωστές. Το “συμβούλιο” δεν αποτελούνταν τελικά από μασόνους, ούτε απο Νεφελίμ ούτε απο μεγαλοτραπεζίτες, αλλά κατά σειρά από τον Πάριο, τον Νταλάρα, την Αλεξίου, τον Λάκη Παπά και τον Κώστα Χατζή.  “Τι σχέση έχει αυτό εδώ με αυτά που μας έλεγε ο παπά-Σάββας;” αναρωτήθηκε με δόση ειρωνείας ο Ιωσήφ. Όπως γίνεται συχνά, η ειρωνεία βοήθησε και τους άλλους τρείς να ξεφύγουν απο την έκπληξη και απο τις σκέψεις στις οποίες ήταν βυθισμένοι μέτα απο όλα όσα είχαν ζήσει το απόγευμα εκείνο και να επαναφέρουν το μυαλό τους στην πραγματικότητα. 

     Καταπίαστηκαν με την μελέτη του χάρτη και αφού σιγουρεύτηκαν δύο και τρείς φορές ότι δεν έκαναν λάθος στην ανάγνωση του ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν για τα σπίτια τους. Ο Μάριος ήταν έτοιμος να ανοίξει την πόρτα για να φύγουν όταν ξαφνικά πετάχτηκε ένας αδύνατος και κοντός άντρας με μια χωρίστρα που ήταν τόσο πολύ απαρατήρητη που γινόταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Με μια σιγανή φωνή και ένα φιλόξενο ή (για όσους διαβάζουν θρίλερ) τρομακτικό χαμόγελο είπε “Που πάτε; Ακόμα δεν αρχίσαμε και θα φύγετε; Είναι λίγο βαρετό το πρόγραμμα για νέα παιδιά σας εσάς, αλλά μην ανησυχείτε! Θα αλλάξει το σχήμα. Σε λίγο θα βγει ο Καρράς, η Βίσση, ο Χατζηγιάννης, ο Τερζής και θα μείνει και ο Νταλάρας. Ελάτε να σας κεράσω μια ρετσίνα.” Τα παιδιά και πάλι έρμαια της έμφυτης ευγένειας τους,προχώρησαν και πάλι προς τα μέσα...

       Το τι συνέβη μετά, κανείς ποτέ δεν θα το μάθει. Τα ίχνη τους χάνονται για πάντα. Οι γονείς τους πέθαναν χωρίς να τους ξαναδούν και η εξαφάνιση τους έγινε ένας κάποιου τύπου αστικός μύθος. Μια αναφορά έγινε μετά για έναν απο αυτούς. Η αδερφή του Θανάση, λίγο πριν κλειστεί στο τρελοκομείο, ούρλιαζε μέρα-νύχτα οτι είχε δει στους δρόμους του Θησείου κάποιον που ορκιζόταν ότι ήταν αδερφός της. Στις μετ’έπειτα περιγραφές της έκανε λόγο για έναν μεσήλικα με μεγάλη κοιλιά η οποία τονιζόταν από το λευκό και ιδιαίτερα στενό πουκάμισό που φορούσε και που, σύμφωνα με τα λεγόμενα της, ήταν ίδιο με εκείνο που φορούσε ο Θανάσης την ημέρα της εξαφάνισης. …