Νουμερο 76

 

Κοιταζοντας στο παραθυρο βλεπω μια μορφη
γνωστη,απομερη κ ασκητικη.
Ειναι ενας γερος σκυμμενος,αδυναμος κ κουρασμενος,
κοιταζοντας τν βλεπω τη θλιψη

κλαιει τα χαμενα χρονια,τις χαμενες ευκαιριες.....
τις ευκαριες π βρηκε κ δν τις πραγματοποιησε,
αυτες που δν βρηκε αλλα δν τις κυνηγησε...

η ζωη η πλανεφτρα τν κοροιδεψε:
''κ αυριο μερα ειναι''του ελεγε
κ αυτος τν πιστεψε κ περιμενε...
ομως περασαν τα χρονια πριν καταλαβει το ψεμμα

ξαφνου κλεινει τα ματια,
ενα δακρυ κυλαει απο τα ματια του.....

σκεφτεται τν ζωη του κ πονα
το μονο π μπορει ν κανει πια ειναι ν ονειρευεται

τοτε περναγε μια παρεα νεαρων,
τν κοιτανε περιεργα...
αλλοι τν λυπουνται,αλλοι τν κοροιδευουν...
ακριβως οπως εκανε κ εκεινος πολλα χρονια πριν...

Θα σκεφτεσαι που κολλανε όλα αυτά.Βλεπεις,ηθελα ο ανοητος να μπω στη σειρα των αγνωστων ποιητων των αιωνων που λεει και ο Καρυωτακης!