Τεχνοκρατικη Τρομοκρατια

     Σήμερα το πρωί ξύπνησα, έβαλα καφέ και άνοιξα την τηλεόραση για να δω τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές(γιατί δεν πρέπει να το παρακάνουμε με την ενημέρωση μόνο από το διαδίκτυο). Ευτυχώς που το έκανα! Τα όσα είδα και άκουσα ήταν εντέλει πολύ σημαντικά ή καλύτερα με έκαναν να καταλάβω περισσότερο τη σκέψη των μοιραζώντων την πίττα σε παγκόσμιο επίπεδο. 'Αλλωστε η Ελλάδα μπορεί να αποτελεί ένα είδος πειράματος αλλά ακολουθεί παλιές συνταγές ενταγμένες σε συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο.

      Όπως θα έχετε μάθει, με απόφαση της κυβέρνησης, χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι θα αναλάβουν την αξιολόγηση των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο εν Ελλάδι διευθυντής της συγκεκριμένης εταιρείας χρηματοοικονομικών συμβούλων ήταν καλεσμένος σε μια από αυτές τις ενημερωτικές εκπομπές. Όσα είπε με εξέπληξαν όχι τόσο για την ουσία τους όσο για τη σημειολογία τους.

      Ότι τα κράτη έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε λογική διοίκησης που μοιάζουν με εκείνες των ιδιωτικών επιχειρήσεων, είναι γνωστό. Μέχρι σήμερα το πρωί, ομολογώ ότι θεωρούσα ότι δεν θα μπορούσε να με σοκάρει τίποτα από όσα λένε οι θιασώτες αυτής της λογικής. Και όμως επλανήθην! Δύο στοιχεία από τον παραπάνω διάλογο, με έκαναν να αναθεωρήσω πλήρως την εκτίμησή. Και θα επαναλάβω ότι δεν με σόκαρε η ουσία των λεγομένων όσο το ότι αντιπροσωπεύουν 100% όλα όσα θα πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον, αν συνεχίσει να είναι η «κοσμοθεωρία» των μάνατζερ, η κυρίαρχη «κοσμοθεωρία»  στον δυτικό κόσμο.

      Η κουβέντα λοιπόν, όπως θα ήταν και το λογικό, πήγε από νωρίς στον τρόπο που θα γίνεται αυτή η αξιολόγηση και στο πώς στέκουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης για επαγγέλματα όπως του κοινωνικού λειτουργού, του εκπαιδευτικού και του δημοσιογράφου( απορία που έχω και εγώ αλλά δεν είναι της παρούσης). Κάπου μέσα στην κουβέντα ένας εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ (δεν ανέφερα ότι υπήρχε στο πάνελ γιατί θεωρώ δεδομένο ότι πάντα υπάρχει ένας, ούτε αυτό είναι της παρούσης) είπε ότι αυτό το εγχείρημα θα αποτύχει γιατί έγκειται σε ένα πλαίσιο σύγκρισης δύο τελείως ανόμοιων πραγμάτων, του κράτους και μιας εταιρείας.

       Μετα από αυτή την ,κατά τη γνώμη μου, σωστή διαπίστωση περίμενα ο αφελής μια κλισέ απάντηση από μέρους του διευθυντή, κάτι σε «δεν είναι όπως τα λέτε. Απλά θα προσπαθήσουμε να κάνουν πιο παραγωγικό τον δημόσιο τομέα». Δύο στις δύο οι πλάνες! Με μια αξιοθαύμαστη δόση ειλικρίνειας, ο διευθυντής απάντησε ότι :«η SHELL πάντως έχει μεγαλύτερο προϋπολογισμό από το ελληνικό κράτος και εκεί πετύχαμε». Αυτό, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μια σαχλαμαρίτσα για την προάσπιση της αξιοπιστίας της εταιρείας ή μια έμμεση διαφήμιση ή ένα απλοϊκό επιχείρημα για να ξεφύγει από τις πιεστικές ερωτήσεις. Δεν ήταν όμως.

      Είναι νομίζω φανερό από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση ότι πια όταν μιλάμε για κυβερνώντες, μιλάμε λίγο-πολύ για εκλεγμένους μάνατζερ γιγαντιαίων ή όχι και τόσο μεγάλων(βλέπε Ελλάδα) κρατών-εταιρειών, με logo την εκάστοτε σημαία. Όσοι αναζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής είναι οι βολεμένοι της εταιρείας, τα παιδιά του αφεντικού. Τα αντίθετης ιδεολογίας κόμματα και κοινωνικοί φορείς, μοιάζουν με ενοχλητικούς-γραφικούς εκπροσώπους εργαζομένων που διαταράσσουν την εύρυθμη λειτουργία της και που θα έπρεπε να απολυθούν αλλά χάρη τους κάνουμε. Υπάρχει βέβαια και το πρόβλημα ότι οι φερόμενες ως «εταιρείες» είναι οργανωμένες κοινωνίες που αποτελούνται πρώτα από ανθρώπους και μετά από εργαζόμενους .Κάτι τέτοιο πρέπει να το σπρώξουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας μαζί με οτιδήποτε έχει να κάνει με κοινωνιό-τάδε. Άλλωστε το να μελετάς την κοινωνία ως κοινωνία, είναι δαπανηρό και αποτελεί πολυτέλεια. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους όσοι θεωρούν ότι ο άνθρωπος πρέπει να υπηρετεί την οικονομία και όχι η οικονομία τον άνθρωπο. Ξέρω όμως τι δεν υπάρχει στις πολυσέλιδες οικονομικές αναλύσεις της. Δεν υπάρχει η αναφορά σε κοινωνικές δομές, σε κοινωνική πρόνοια. Και καμιά φορά, όσο προετοιμασμένος για ένα ζοφερό μέλλον και να είσαι, δεν γίνεται να μην νιώσεις ,έστω και για λίγο, ακόμα πιο τρομαγμένος. Βλέπεις γύρω σου, να θεωρούνται αυθεντίες άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ξεχωρίσουν τις έννοιες του κράτους και της πολυεθνικής εταιρείας.

      Αυτό ήταν το πρώτο από τα στοιχεία της συζήτησης για το οποίο και ανέλυσα γιατί με σόκαρε. Το δεύτερο; το δεύτερο είναι το όνομα της εταιρείας ,«crème de la crème». Νομίζω ότι δεν επιδέχεται περαιτέρω ανάλυσης…

ΠΕΡΙ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΕΙΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ

   Τις τελευταίες εβδομάδες, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε αναβρασμό σχετικά με το νέο νόμο που πέρασε με τη συναίνεση Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑ.Ο.Σ η υπουργός Παιδείας. Πρόκειται πράγματι για ένα νομοσχέδιο που αλλάζει σαρωτικά το πανεπιστημιακό τοπίο της χώρας μας. Οι κραυγές για ανάγκη θεσμικών αλλαγών ήταν και πάλι στο επίκεντρο των λόγων των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Και όπως πάντα αυτές οι περιβόητες αλλαγές έχουν αναγκαστικά θετικό αξιολογικό πρόσημο μόνο και μόνο επειδή παύουν την παρούσα κατάσταση. Θα μπορούσε να είναι αντικείμενο έρευνας η έννοια της «αλλαγής» για τους κυβερνώντες τον τόπο αυτό. Το πώς την αντιλαμβάνονται και κυρίως το πώς προσπαθούν να την περάσουν στον κόσμο. Ας περάσω όμως τώρα στο θέμα αυτού του άρθρου.

     Αρχικά θα πω ότι δεν ανήκω σε καμία φοιτητική παράταξη, ούτε διαπλεκόμενος είμαι, ούτε «καρεκλοκένταυρος»(για να προλάβω διάφορους χαρακτηρισμούς που συνηθίζονται προς όσους εναντιώνονται στο νομοσχέδιο). Αλλά βασικά αυτό είναι το θέμα του άρθρου. Αυτό το εκπληκτικό επικοινωνιακό κατόρθωμα της κυβέρνησης! Στην κοινή γνώμη έχει περάσει ότι τα πανεπιστήμια είναι μέρη που υποθάλπουν εγκληματίες, διαπλεκόμενους και άχρηστους καθηγητές που ταυτόχρονα τους δέρνουν συνέχεια οι φοιτητές. Όλες αυτές οι εκπάγλου ωραιότητας περιγραφές, είναι ωραίες για ένα θρίλερ ή ακόμα περισσότερο για μια κωμωδία αλλά δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Το πανεπιστήμιο (μαζί με οτιδήποτε δημόσιο γενικότερα) έχει γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος. Η εξαίρεση έχει γίνει γενικός κανόνας και ο γενικός κανόνας εξαίρεση. Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και με όλες ανεξαιρέτως(ψάχνω να βρω πότε  δεν συνέβη) τις κοινωνικές ομάδες που έρχονται σε ρήξη με την κυβέρνηση. Πατώντας στο γενικότερο κλίμα καταστροφής των πάντων, ο εκάστοτε υπουργός βγάζει πύρινους λόγους ενάντια στους αντιδρώντες, τους οποίους χαρακτηρίζει βολεμένους, διεφθαρμένους, κτλ. Και λόγω (κυρίως) του κλίματος που ανέφερα παραπάνω, τα καταφέρνει να φέρνει τη μια κοινωνική ομάδα κόντρα στην άλλη και να παίρνει μια ιδιότυπη κοινωνική υποστήριξη.

       Η μνήμη, άλλωστε, λειτουργεί ανάλογα με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση η οποία είναι σύγχρονη του ατόμου. Για παράδειγμα, σε μια περίοδο καταστροφολογίας και αναζήτησης εύκολων λύσεων, κάνεις δεν θα θυμηθεί την περηφάνια που ένιωσε όταν το παιδί του μπήκε στο πανεπιστήμιο, ούτε εκείνη που ένιωσε όταν αποφοίτησε. Θα θυμηθεί ότι πριν από 8 χρόνια κάποιοι έχτισαν το γραφείο κάποιου καθηγητή(χωρίς να θυμάται περαιτέρω λεπτομέρειες). Το αντίστροφο θα συνέβαινε σε περίπτωση που τώρα διανύαμε μια περίοδο παχέων αγελάδων.

        Μοιάζει παρανοϊκό αλλά η πλήρης απαξίωση των πάντων, βοηθάει μια επικοινωνιακά καταρτισμένη κυβέρνηση να παίρνει ακόμα πιο πολλά βάρβαρα μέτρα. Και ναι! Το νομοσχέδιο αυτό παρότι έχει πολλά θετικά ( ουσιαστική κατάργηση κομματικών παρατάξεων) παρότι αντιμετωπίζει, ίσως όχι με τέλειο τρόπο, χρόνια προβλήματα(άσυλο, αιώνιοι φοιτητές), στη βάση του πηγαίνει κόντρα στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Προσέξτε! Όχι στο σημερινό δημόσιο πανεπιστήμιο αλλά στο δημόσιο πανεπιστήμιο γενικά. Το επιχείρημα ότι ψηφίστηκε από 250 βουλευτές οπότε η προσπάθεια του ακαδημαϊκού χώρου είναι φασίζουσα, θεωρώ ότι δεν στέκει από την στιγμή που ποτέ δεν έδωσα το Αλάθητο στο λαό και πολύ περισσότερο στους βουλευτές που εκλέγει.

      Η επίκληση σε αριθμούς και στατιστικά έπαψε όταν το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ πήραν μια πολύ καλή θέση στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Κατάταξης και Ευρωπαϊκή Κατάταξη Ερευνών. Σειρά πήραν οι επικλήσεις στο συναίσθημα και η επίθεση στο ήθος του αντιπάλου που λέγαμε και στο Λύκειο. Η πλειοψηφία του φοιτητικού κινήματος δεν τσίμπησε με αυτές τις μεθόδους. Άλλωστε, όταν ο μέσος φοιτητής κατεβαίνει στις πορείες δεν διαμαρτύρεται μόνο για το νομοσχέδιο. Διαμαρτύρεται για την συνολική απαξίωση των προσπαθειών και των σπουδών του, είτε αυτή γίνεται με λόγια είτε με έργα. Διαμαρτύρεται γιατί το μόνο αντίκρυσμα των εκατοντάδων ωρών διαβάσματος και άγχους θα είναι η ανεργία και η ετεροαπασχόληση. Κάποιοι είναι ψύχραιμοι και από όλα αυτά κρατάνε τα χαμένα μαθήματα. Προφανώς και έχουν τα δίκια τους και προφανώς εφόσον το επιθυμούν πρέπει να κατεβάζουν ανάλογα πλαίσια αλλά εκείνο που ελπίζω είναι να μην τους δω σε 25 χρόνια να μουντζώνουν το κοινοβούλιο…