Τεχνοκρατικη Τρομοκρατια

     Σήμερα το πρωί ξύπνησα, έβαλα καφέ και άνοιξα την τηλεόραση για να δω τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές(γιατί δεν πρέπει να το παρακάνουμε με την ενημέρωση μόνο από το διαδίκτυο). Ευτυχώς που το έκανα! Τα όσα είδα και άκουσα ήταν εντέλει πολύ σημαντικά ή καλύτερα με έκαναν να καταλάβω περισσότερο τη σκέψη των μοιραζώντων την πίττα σε παγκόσμιο επίπεδο. 'Αλλωστε η Ελλάδα μπορεί να αποτελεί ένα είδος πειράματος αλλά ακολουθεί παλιές συνταγές ενταγμένες σε συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο.

      Όπως θα έχετε μάθει, με απόφαση της κυβέρνησης, χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι θα αναλάβουν την αξιολόγηση των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο εν Ελλάδι διευθυντής της συγκεκριμένης εταιρείας χρηματοοικονομικών συμβούλων ήταν καλεσμένος σε μια από αυτές τις ενημερωτικές εκπομπές. Όσα είπε με εξέπληξαν όχι τόσο για την ουσία τους όσο για τη σημειολογία τους.

      Ότι τα κράτη έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε λογική διοίκησης που μοιάζουν με εκείνες των ιδιωτικών επιχειρήσεων, είναι γνωστό. Μέχρι σήμερα το πρωί, ομολογώ ότι θεωρούσα ότι δεν θα μπορούσε να με σοκάρει τίποτα από όσα λένε οι θιασώτες αυτής της λογικής. Και όμως επλανήθην! Δύο στοιχεία από τον παραπάνω διάλογο, με έκαναν να αναθεωρήσω πλήρως την εκτίμησή. Και θα επαναλάβω ότι δεν με σόκαρε η ουσία των λεγομένων όσο το ότι αντιπροσωπεύουν 100% όλα όσα θα πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον, αν συνεχίσει να είναι η «κοσμοθεωρία» των μάνατζερ, η κυρίαρχη «κοσμοθεωρία»  στον δυτικό κόσμο.

      Η κουβέντα λοιπόν, όπως θα ήταν και το λογικό, πήγε από νωρίς στον τρόπο που θα γίνεται αυτή η αξιολόγηση και στο πώς στέκουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης για επαγγέλματα όπως του κοινωνικού λειτουργού, του εκπαιδευτικού και του δημοσιογράφου( απορία που έχω και εγώ αλλά δεν είναι της παρούσης). Κάπου μέσα στην κουβέντα ένας εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ (δεν ανέφερα ότι υπήρχε στο πάνελ γιατί θεωρώ δεδομένο ότι πάντα υπάρχει ένας, ούτε αυτό είναι της παρούσης) είπε ότι αυτό το εγχείρημα θα αποτύχει γιατί έγκειται σε ένα πλαίσιο σύγκρισης δύο τελείως ανόμοιων πραγμάτων, του κράτους και μιας εταιρείας.

       Μετα από αυτή την ,κατά τη γνώμη μου, σωστή διαπίστωση περίμενα ο αφελής μια κλισέ απάντηση από μέρους του διευθυντή, κάτι σε «δεν είναι όπως τα λέτε. Απλά θα προσπαθήσουμε να κάνουν πιο παραγωγικό τον δημόσιο τομέα». Δύο στις δύο οι πλάνες! Με μια αξιοθαύμαστη δόση ειλικρίνειας, ο διευθυντής απάντησε ότι :«η SHELL πάντως έχει μεγαλύτερο προϋπολογισμό από το ελληνικό κράτος και εκεί πετύχαμε». Αυτό, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μια σαχλαμαρίτσα για την προάσπιση της αξιοπιστίας της εταιρείας ή μια έμμεση διαφήμιση ή ένα απλοϊκό επιχείρημα για να ξεφύγει από τις πιεστικές ερωτήσεις. Δεν ήταν όμως.

      Είναι νομίζω φανερό από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση ότι πια όταν μιλάμε για κυβερνώντες, μιλάμε λίγο-πολύ για εκλεγμένους μάνατζερ γιγαντιαίων ή όχι και τόσο μεγάλων(βλέπε Ελλάδα) κρατών-εταιρειών, με logo την εκάστοτε σημαία. Όσοι αναζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής είναι οι βολεμένοι της εταιρείας, τα παιδιά του αφεντικού. Τα αντίθετης ιδεολογίας κόμματα και κοινωνικοί φορείς, μοιάζουν με ενοχλητικούς-γραφικούς εκπροσώπους εργαζομένων που διαταράσσουν την εύρυθμη λειτουργία της και που θα έπρεπε να απολυθούν αλλά χάρη τους κάνουμε. Υπάρχει βέβαια και το πρόβλημα ότι οι φερόμενες ως «εταιρείες» είναι οργανωμένες κοινωνίες που αποτελούνται πρώτα από ανθρώπους και μετά από εργαζόμενους .Κάτι τέτοιο πρέπει να το σπρώξουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας μαζί με οτιδήποτε έχει να κάνει με κοινωνιό-τάδε. Άλλωστε το να μελετάς την κοινωνία ως κοινωνία, είναι δαπανηρό και αποτελεί πολυτέλεια. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους όσοι θεωρούν ότι ο άνθρωπος πρέπει να υπηρετεί την οικονομία και όχι η οικονομία τον άνθρωπο. Ξέρω όμως τι δεν υπάρχει στις πολυσέλιδες οικονομικές αναλύσεις της. Δεν υπάρχει η αναφορά σε κοινωνικές δομές, σε κοινωνική πρόνοια. Και καμιά φορά, όσο προετοιμασμένος για ένα ζοφερό μέλλον και να είσαι, δεν γίνεται να μην νιώσεις ,έστω και για λίγο, ακόμα πιο τρομαγμένος. Βλέπεις γύρω σου, να θεωρούνται αυθεντίες άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ξεχωρίσουν τις έννοιες του κράτους και της πολυεθνικής εταιρείας.

      Αυτό ήταν το πρώτο από τα στοιχεία της συζήτησης για το οποίο και ανέλυσα γιατί με σόκαρε. Το δεύτερο; το δεύτερο είναι το όνομα της εταιρείας ,«crème de la crème». Νομίζω ότι δεν επιδέχεται περαιτέρω ανάλυσης…