Είναι τελικά επικίνδυνη η Χρυσή Αυγή;

To απόγευμα της 6^ης Μαϊου ήταν ένα περίεργο απόγευμα για όλους όσοι ασχολούνται, στενότερα ή ευρύτερα , με την πολιτική. Ήταν η μέρα που ένα νεοναζιστικό κόμμα εξέφρασε το 7% των πολιτών που προσήλθαν να ψηφίσουν σε μια από τις σημαντικότερες εκλογικές αναμετρήσεις της ιστορίας της χώρας μας. Αναμφισβήτητα προβληματίστηκα, αναμφισβήτητα απογοητεύτηκα, αναμφισβήτητα φοβήθηκα, αλλά όλα αυτά εντέλει κατάλαβα ότι ήταν παροδικά συναισθήματα. Για την ακρίβεια, τα ξεπέρασα μόλις την αμέσως επόμενη βδομάδα είδα την παρουσιάστρια και τους θαμώνες μιας –βαθύτατα σεβαστής κατά τα άλλα- μεσημεριανής εκπομπής (με ιδιαίτερη επιτυχία στις μικροαστικές τάξεις), τρομοκρατημένους για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Εκεί ήταν που κάθε φόβος μου για το συγκεκριμένο θέμα εξανεμίστηκε και με έκανε να αναθεωρήσω τη σκέψη μου. Για ποιο λόγο;

            Ένα νεοναζιστικό/φασιστικό κόμμα αναγκαστικά πρέπει να στηρίζεται σε φοβισμένους μικροαστούς στους οποίους προσφέρει μια στέγη ασφάλειας απέναντι στους μετανάστες, την ανεργία, την εγκληματικότητα. Εκεί αναμφισβήτητα στηρίχτηκε και η Χρυσή Αυγή για να πάρει το ποσοστό που πήρε. Για να γίνει όμως πλειοψηφικό ρεύμα αυτό το κόμμα, δεν μπορεί να αποτελεί και το ίδιο μέρος των φοβιών της τάξης στην οποία απευθύνεται. Οι περισσότερες ψήφοι προς την Χρυσή Αυγή ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας και άγνοιας γι’ αυτό και δεν είναι επικίνδυνες. Θεωρώ ότι η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση θα είναι η τελευταία η οποία θα δώσει έδρανα στην Βουλή για την Χρυσή Αυγή και μάλιστα πιστεύω ότι θα το κάνει με μικρότερα ποσοστά. Αυτό θα συμβεί γιατί είτε θα αναγκαστεί με τον καιρό να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο και επομένως θα απομακρύνει πολλούς ψηφοφόρους, είτε γιατί (με την παρουσία της στην Βουλή), θα στρογγυλέψει τις γωνίες και θα σταματήσει να θεωρείται κόμμα “εκτός συστήματος” αλλά θα τσουβαλιαστεί μαζί με όλους τους υπολοίπους.

            Ο εκφασισμός, λοιπόν, της κοινωνίας δεν πρόκειται να έρθει με κοντοκουρεμένους μπρατσαράδες που έχουν στρατιωτική δομή στην οργάνωση του κόμματός τους. Γιατί; γιατί πολύ απλά είναι διαφορετικοί από εκείνους που θέλουν να εκπροσωπήσουν. Ο μέσος πολίτης της σημερινής ελληνικής επικράτειας δεν επιθυμεί τη βία γιατί έτσι έμαθε στο σχολείο ή γιατί πολύ απλά δεν την έχει γνωρίσει στην ζωή του. Τα τελευταία εξήντα χρόνια, έμαθε να ζει σε ένα περιβάλλον τέτοιο που να τον κάνει να μην μπορεί να παρακολουθήσει βία ούτε καν στον κινηματογράφο. Η βία, λοιπόν, που συνυποδηλώνεται με τα μπράτσα και τα στρατιωτικά παραγγέλματα, είναι κάτι νέο γι’αυτόν, κάτι καινούργιο που του προκαλεί δυσφορία, που τελικά απειλεί την ασφάλειά του. Και εδώ υπάρχει αυτή η εκπληκτική αμφισημία! Το κεντρικότερο “εκλογικό” όπλο της Χρυσής Αυγής, δηλαδή η λεγόμενη “τάξη και ασφάλεια”, θα είναι αυτό που θα στραφεί προς την ίδια και-βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα- θα την αυτοκαταστρέψει.

            Ο αμυντικός μηχανισμός του δημοκρατικού δυτικού κόσμου, κατάφερε να πολεμήσει με ιδιαίτερα επιτυχία τον ιό που πήγε να τον βλάψει στο παρελθόν, τον φασιστικό/ναζιστικό/ολοκληρωτικό ιό. Ωστόσο, όπως ακριβώς και ο ανθρώπινος οργανισμός, έτσι και ο δυτικός μηχανισμός μπορεί να μας εξασφαλίσει θεραπεία από τον ιό με την μορφή που επιτέθηκε στο παρελθόν, αλλά όχι από τις μεταλλάξεις του.i r

Έτσι, είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι ο πραγματικός εκφασισμός της κοινωνίας, δεν θα έρθει με μπλούζες ακροδεξιών συγκροτημάτων που παίζουν μέταλ μουσική. Αντιθέτως, αν έρθει, θα έρθει από ευυπόληπτους κυρίους τη διπλανής πόρτας που με μια σιγουριά στον τόνο της φωνής τους και με ένα κλισέ και αντιαισθητικό ντύσιμο θα προσφέρουν μιαν ανοιχτή αγκαλιά δήθεν προστασίας. Οι ρατσιστικές θέσεις του 21^ου αιώνα δεν θα έρθουν από κάποιον που παραδέχεται ότι είναι ρατσιστής αλλά από εκείνον που θα απαρνιέται ότι είναι, στην αρχή μιας ρατσιστικής επιχειρηματολογίας που θα εκφράσει. Ο σεξιστής του 21^ου αιώνα, θα “τιμά” ,με τα λόγια, τους αγώνες μιας άσχημης γυναίκας στο φεμινιστικό κίνημα, πριν φερθεί απαξιωτικά σε μια άλλη όμορφη κοπέλα που έχει διαφορετική άποψη από εκείνον. Θα τονίζει ότι δεν έχει πρόβλημα με το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, πριν απορρίψει κάποιον ομοφυλόφιλο εντέλει γι’αυτά που κάνει στο κρεβάτι του.

                       Απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει, θα είναι ο ήρεμος τόνος στην ομιλία και η διεκδίκηση της ταυτότητας του ειδικού που θα έρθει με λέξεις γλωσσικού κύρους και ας είναι το περιεχόμενο των επιχειρημάτων γεμάτο σαχλαμάρες. Η “μετριοπάθεια” και η καταδίκη των άκρων, θα φέρουν τις νέου τύπου ακραίες πολιτικές επιλογές. Η μετακίνηση ακροδεξιών σε πιο φιλελεύθερους πολιτικούς σχηματισμούς(Βελόπουλος, Γεωργιάδης, Πλεύρης και κυρίως Βορίδης), δεν σημαίνει μόνο ότι εκείνοι απέκτησαν με τον καιρό μια πιο ελαστική πολιτική ιδεολογία. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνει επίσης ότι οι νέοι πολιτικοί τους φορείς έκαναν ένα βήμα προς την άκρα δεξιά. Η Νέα Δημοκρατία (παρ’ότι έχει κάποιες φιλελεύθερες δυνάμεις) με την σημερινή της μορφή, με την μορφή της λαϊκής-υπεύθυνης δεξιάς, είναι ο κατάλληλος πολιτικός χώρος για να εκφραστούν αυτές οι νεοφασιστικές απόψεις που ανέφερα προηγουμένως. Δεν είναι τυχαία η έκκληση του προέδρου της κ.Σαμαρά προς τους «οικογενειάρχες» για την αντιμετώπιση της ισοδύναμης με πυρηνικό όλεθρο, κυβέρνησης της αριστεράς.

                        Αρκετά μίλησα όμως. Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω ένα πολύ όμορφο απόσπασμα από μια σύγκριση του “1984” με τον “θαυμαστό καινούργιο κόσμο” του Χάξλευ. Λέει, λοιπόν, ο Νιλ Πόστμαν :«Ο Οργουελ προειδοποιούσε ότι κάποια στιγμή θα επιβληθεί ένας έξωθεν αυταρχισμός. Αντιθέτως, για τον Χάξλεϊ δεν χρειάζεται Μεγάλος Αδελφός για να στερηθεί η ανθρωπότητα την αυτονομία, την ωριμότητα και την ιστορική της μνήμη. Εκείνος πίστευε ότι σιγά σιγά οι άνθρωποι θα καταλήξουν να αγαπούν την καταπίεσή τους, να λατρεύουν την τεχνολογία και να αποδομήσουν την ικανότητά τους για σκέψη…Ο Οργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε...».