"Υπευθυνότητα" αλλα για ποιά σωτηρία;

     Aν παρατηρήσει κάποιος τους λόγους των αντιπροσώπων των λεγόμενων μνημονιακών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δράση) θα δεί ότι σχεδόν αποκλειστικό επιχείρημα αποτελεί ο ρεαλισμός και η υπευθυνότητα των πολιτικών που πρόκειται να ακολουθήσουν μετά τις εκλογές. Αυτόν τον “ρεαλισμό”, προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν περαιτέρω με μια ηθελημένα αλαζονική στάση απέναντι στα κόμματα του αντί-μνημονίου, μια στάση που προσπαθεί να δημιουργήσει γι’αυτούς την εικόνα του έμπειρου απ΄την ζωή δασκάλου που θα νουθετήσει το νεαρό και ονειροπόλο μαθητή που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Η τακτική αυτή –το τελευταίο καταφύγιο των κομμάτων αυτών- δείχνει να είναι αρκετά αποτελεσματική και να κρατάει σε κάποιο σεβαστό επίπεδο τα ποσοστά του δικομματισμού. Είναι επαρκής η στάση των “μη-ρεαλιστών” απέναντι σε αυτή την επίθεση;

      Κατά τη γνώμη μου, είναι εντελώς σπασμωδική και ανοργάνωτη και γι’αυτό η στολή του σωτήρα δεν μοιάζει εντελώς γελοία σε εκείνους που δημιούργησαν το χάος. Η αριστερά κατάφερε να αρθρώσει έναν λόγο που μπορεί να περάσει ως εναλλακτική κυβερνητική επιλογή και όχι μόνο ως λόγος διαμαρτυρίας. Ένα αρκετά ισχυρό ρεύμα έχει στραφεί προς αυτήν και είναι έτοιμη να συγκεντρώσει (αθροιστικά πάντα) ένα απ’τα μεγαλύτερα –αν όχι το μεγαλύτερο-ποσοστό της ιστορίας της. Ωστόσο, μια τέτοια στρατηγική μπορεί να οδηγήσει σε μια αντιπολίτευση από ισχυρότερη κοινοβουλευτική βάση αλλά σε τίποτα παραπάνω. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η αδυναμία για το βήμα παραπάνω οφείλεται στο γεγονός οτι ενώ συγκεκριμένα έδωσε αυτή την αρκετά πειστική εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, δεν κατόρθωσε προηγουμένως και γενικότερα να δώσει την εντύπωση ότι είναι δυνατή η ύπαρξη εναλλακτικής πολιτικής ,όποια και αν είναι αυτή. Έδωσε δηλαδή ένα γενικότερο πλαίσιο το οποίο συσπείρωσε εν μέρει το αντι-μνημονιακό μέτωπο, αλλά δεν μπόρεσε να πείσει μέρος εκείνων των σκεπτικών που διαφωνούν με τις πολιτικές του Μνημονίου αλλα που φοβούνται να κάνουν το βήμα προς την άλλη πλευρά λόγω φόβου για την απόλυτη καταστροφή σε περίπτωση αποτυχίας.

        Αυτό συνέβη γιατί η αριστερά ποτέ δεν μπήκε στα πιο βαθιά μέρη του ζητήματος. Ποτέ δεν κατάφερε να απαντήσει στην προσπάθεια “αποιδεολογικοποίησης” που γίνεται απ’την αντίπερα όχθη. Το Μνημόνιο δεν έχει ενταχθεί στα πλαίσια μιας γενικότερης νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κατασκευάστηκε από συγκεκριμένους ανθρώπους σε μια συγκεκριμένη φάση της πορείας της ΕΕ. Το Μνημόνιο είναι κάτι που έπεσε απ’τον ουρανό και πρέπει με διάφορες τελετές είτε να το εξευμενίσουμε είτε να το αποτάξουμε. Κέντρο της κριτικής γίνεται το όργανο μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας και όχι η ίδια η ιδεολογία. Αυτό ,όχι μόνο επιτρέπει το τσουβάλιασμα όλων των αντιφρονούντων κάτω απ’τον γενικό τίτλο “οι ανεύθυνες δυνάμεις”, αλλά δίνει την εντύπωση στο μέσο ψηφοφόρο ότι το Μνημόνιο είναι μια λύση που σίγουρα θα μας εξαντλήσει αλλά στο τέλος θα μας σώσει από το απόλυτο χάος. Ωστόσο, ο μηχανισμός αυτός σωτηρίας, είναι μια υπόθεση εργασίας που φτιάχτηκε από οικονομολόγους και πολιτικούς και που αντικατοπτρίζει συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία αλλά και που στοχεύει σε μια “σωτηρία” που υπαγορεύεται απ’αυτήν την ιδεολογία και που ούτε καν είναι σίγουρο ότι θα την πετύχει. Τη στιγμή αυτή στα τηλεοπτικά πάνελ, η σωτηρία γίνεται μια αντικειμενική αφηρημένη έννοια λες και πρόκειται για κάποια πολύ σοβαρή χειρουργική επέμβαση της οποίας το αποτέλεσμα θα σώσει ή όχι τον ασθενή και όχι για μια κατασκευασμένη ιδεολογικά έννοια. Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων οδήγησε στην επιλογή τεχνοκρατών που θα κατάφερναν όσα δεν κατάφεραν οι εξαρτημένοι απ'το εκλογικό σώμα πολιτικοί, επιλογή που δεν δείχνει να έχει σοβαρά αποτελέσματα.

      Θα συνέφερε, λοιπόν, πολύ περισσότερο την αριστερά αν τα πολιτικά στρατόπεδα δεν ήταν απ’την μία το “Μνημόνιο” και απ’την άλλη το “αντι-Μνημόνιο” αλλά αν ήταν χωρισμένα σε αυτούς που θα διαπραγματευτούν με οικονομικούς όρους με τους δανειστές και σε αυτούς που θα ανοίξουν μια συζήτηση σε εντελώς διαφορετική βάση, μια πολιτική διαπραγμάτευση. Θα συνεισέφερε, επίσης το να γίνει λόγος, όχι μόνο για το πώς θα έλθει η σωτηρία αλλά και για το ποια θα είναι η ίδια η φύση της (καθόλου σίγουρης) σωτηρίας αυτής. Μόνο όταν βγει το Μνημόνιο από το κεντρικό κάδρο και μπουν σε αυτό οι ακραίες νεοφιλεύθερες πολιτικές λιτότητας που έχει εσχάτως υιοθετήσει η ΕΕ, θα καταφέρει να μπει το θέμα σε μια συζήτηση ανώτερη του καφενειακού λόγου. Οι συνθήκες που είναι σχεδόν δεδομένο οτι θα αλλάξουν στην Ευρώπη, ευνόουν μια τέτοια προσπάθεια μετατόπισης του προβληματισμού για την κρίση. Μόνο αν επιτευχθεί αυτή η μετατόπιση, θα ακουστούν λιγότερο υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις εκείνες που υποστηρίζουν ότι μια ενδεχόμενη απόλυση 150.000 Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων θα βγάλει ολόκληρο τον δυτικό κόσμο απ΄την δομική κρίση ταυτότητας που περνάει. Ας σταματήσουμε λοιπόν να ανακρίνουμε το όπλο και ας προχωρήσουμε στην αναζήτηση του ποιος τράβηξε τη σκανδάλη.