ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΣΑ ΑΠΟ ΙΛΙΓΓΟΥΣ

     Θα καταπιαστώ με ένα θέμα που σίγουρα απασχολεί πολλούς από εμάς, ιδίως δε τα πιο αντιδραστικά στοιχεία. Αφορμή γι'αυτό το άρθρο,στάθηκε μια συζήτηση δύο ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα μου στο λεωφορείο. Τους πέτυχα στο μέσον της συζήτησης τους αλλά μπόρεσα να καταλάβω το περιεχόμενο της. Οι δύο τους, με ένας ύφος απογοητευμένο,απορούσαν για την αδράνεια και την σχετικά συγκαταβατική στάση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού απέναντι στα συνεχή μέτρα που χωρίς αμφισβήτηση έχουν καταβαραθρώσει το επίπεδο ζωής(περίεργος όρος αλλά τον χρησιμοποιώ) μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.  Προσώπικα, δεν το είχα σκεφτεί και τόσο το θέμα, ίσως θεωρούσα επαρκείς τις αντιδράσεις,αλλά τα όσα είπαν με έπεισαν και με ώθησαν να το ψάξω παραπέρα(και τα δύο είναι σπάνια για μένα όταν πρόκειτα για συζητήσεις σε λεωφορεία).Πράγματι, τα ίδια τα μέτρα αλλά και ο τελείως απότομος, άδικος και ανοργάνωτος τρόπος με τον οποίο πάρθηκαν και (κυρίως) εφαρμόστηκαν,  το λογικό θα ήταν να προκαλέσουν λυσσαλέες αντιδράσεις και δυναμικότατες κινητοποιήσεις. Aντ' αυτών έχουμε κάποια ξεσπάσματα οργής(επεισόδια σε κινητοποιήσεις) ή αγανάκτησης(πλατείες,κτλ) που χάνονται όχι τόσο λόγω μικρής συμμετοχής όσο λόγω σποραδικότητας.
     Ο λόγος που συμβαίνει αυτό; Προφανώς δεν είναι ένας. Οι απόψεις περί έλλειψης παιδείας, απουσίας ταξικής συνείδησης, αποβλάκωσης απο τα ΜΜΕ, προβοκάτσιας και αστυνομικής βίας, καναπεδάτου ωχαδελφισμού, ανυπαρξίας διεκδικητικού πνεύματος ή ακόμα και εκείνες που μιλούν για μη ουσιαστικές διαφοροποιήσεις του επιπέδου ζωής του μέσου Έλληνα αστού, ενδεχομένως κρύβουν αλήθειες αλλά,άλλες απο αυτές που ανέφερα τις ακούω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου οπότε δεν εχώ σκοπό να της αναμασήσω και άλλες είναι τόσο γενικόλογες που περαιτέρω ανάλυση θα οδηγήσει απο μέρους μου σε έναν άκρατο, βερμπαλιστικό λόγο που τίποτα δεν θα έχει να προσφέρει.
      Προσωπικά, θα ακολουθήσω άλλα λημέρια(για να γίνω και λίγο γραφικός) και θα διατυπώσω μιάν άποψη που ενδεχομένως θα μοιάζει οτι δικαιολογεί όσους υπομένουν παθητικά όσα διαδραματίζονται γύρω τους και γι'αυτό επαναλαμβάνω οτι συμφωνώ με κάποιες απο τις απόψεις στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω. Αυτό που όμως θεωρώ οτι πρέπει να προστεθεί σε αυτές είναι η σύντμηση του ιστορικού χρόνου, δηλαδή το γεγονός οτι ζούμε σε μια περίοδο όπου η μια σημαντική εξέλιξη διαδέχεται την άλλη, η μια σημαντική μέρα οπού παίρνεται μια φαινομενικά νευραλγική απόφαση ακυρώνεται λίγους μήνες μετά. Αυτή η συνεχής αλληλουχία εξελίξεων μπερδεμένη με δυσνόητες οικονομικές αναλύσεις και ακατανοήτους δημοσιονομικούς στόχους, οδηγούν την κοινωνία σε μια συνεχή κατάσταση πανικού και σε ένα γενικότερο κλίμα χάους που με τη σειρά τους κάνουν οποιαδήποτε κοινωνική οργάνωση είτε να γκρεμίζεται είτε να χτίζεται σε σαθρές βάσεις, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για αντίδραση σε υφιστάμενες πολιτικές που απαιτεί στέρεο έδαφος και συγκεκριμένες αντιπροτάσεις.
      Αυτή η σύντμηση του ιστορικού χρόνου, λοιπόν,  είναι που θεωρώ οτι ακινητοποιεί τα αντανακλαστικά της κοινωνίας η οποία αδυνατεί να "χωνέψει" μια εξέλιξη γιατί ακολουθεί αμέσως μια επόμενη και μια μεθεπόμενη και ούτω καθεξής. Η διαδοχή δηλαδή του ενός γεγονότος απο ένα άλλο, όταν συμβαίνει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα αναγκαστικά ευνοεί μια πιο παθητική στάση, στο να αποκτήσεις στάση παρατηρητή και όχι συμμετέχοντος ενεργά ιδίως δε όταν δεν έχεις μια συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα (λίγοι την έχουν) για να σε προστατέυσει απο την τρικυμία. Έτσι, η κοινωνία αρκείται σε σπασμωδικές αντιδράσεις που περιλαμβάνουν είτε μούντζες είτε πέτρες και που οι ίδιες αυτές αντιδράσεις οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο,βοηθούν δηλαδή και αυτές στην επιτάχυνση της εναλλαγής των γεγονότων καθώς οι ίδιες αποτελούν σποραδικά γεγονότα. Επομένως, η σύντμηση του ιστορικού χρόνου όσο δημιουργείται απο τις συνεχείς εξελίξεις άλλο τόσο δημιουργεί καινούργιες( ο φαύλος κύκλος που έλεγα προηγουμένως).
     Αυτή η στάση μοιάζει λίγο μοιρολατρική αλλά καθόλου δεν είναι. Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια λύση η οποία θα μας βγάλει απο αυτήν την κατάσταση, αρκεί οι πολιτικές δυνάμεις που έρχονται για να εκπροσωπήσουν όσους διαφωνούν με τις υπάρχουσες πολιτικές(γιατι υπάρχουν και αρκετοί που συμφωνούν με αυτές), να μην σταθούν κατώτερες των περιστάσεων και να μπορέσουν να οργανώσουν τις μέχρι τώρα συναισθηματικές αντιδράσεις σε κάτι πιο δυναμικό. Και ναί! Πάντα θα μιλάω για πολιτικές λύσεις γιατι αυτές θεώρω οτι αυτές βγάζουν την ανθρωπότητα απο τα αδιέξοδα, όσο και αν κάποιο προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.